Je ziet op je scherm een stel dat in het huwelijksbootje stapt. Niet te verwachten op een traditionele plek zoals een kerk of een dansvloer, maar wel in een tv-studio. De sfeer is levendig, een beetje chaotisch en verrassend huiselijk. Een charmante presentator stelt de klassieke vraag: “Wie neemt de monitor?” Dit is de aftrap van een spel waarbij een van de twee een woord op het scherm te zien krijgt en het zonder dat woord te noemen moet omschrijven. Er wordt vaak geglimlacht, gegokt en hard gelachen.
Een aantal andere spelletjes volgen. Er moet een rebus opgelost worden. Daarna is er een ronde waarin de koppels de prijs van een product moeten raden, en het publiek doet enthousiast mee. Het geroezemoes zwelt aan en er zijn verraste uitroepen zodra het gordijn opengaat en de prijzenkast zichtbaar wordt – van een stofzuiger tot een mixer of zelfs een weekendje weg, de prijzen variëren enorm.
Verderop zie je een panel met bekende Nederlanders die cryptische omschrijvingen geven. Maar wie spreekt de waarheid en wie probeert anderen voor de gek te houden? Bekende gezichten duiken op: Adele Bloemendaal, Gerard Cox, Patricia Paay, misschien zelfs Gerrie Knetemann. Je wordt helemaal in het spel getrokken, ondergedompeld in de gemoedelijke sfeer van een show die niet alleen om het spel draaide maar ook om de gezelligheid.
Welk programma hebben we hier?
antwoord:
Dit is Wiekentkwis, de iconische spelshow van Fred Oster waar toekomstige, koperen en zilveren echtparen het tegen elkaar opnamen in gezellige, huiselijke spelrondes. De quiz is een klassieke show in de Nederlandse televisiegeschiedenis. Niet vanwege het spektakel, maar dankzij de charmante en herkenbare deelname van gewone mensen met hun eigen verhalen.
Van het monitor-spel tot het inschatten van prijzen, van rebussen tot de leugenbank – elk onderdeel zorgde ervoor dat families samen rond de televisie zaten. En wat het extra speciaal maakte? De prijzenkast. Telkens als het gordijn openging, klonk er een opgetogen “Ooooooh!” uit het publiek. En na de show kregen zelfs de familieleden in het publiek een klein souvenir mee naar huis.
Dit was televisie uit een tijdperk waarin warmte en menselijkheid de hoofdrol speelden. Geen glitter en glamour, geen grootschalige marketing – simpelweg spelplezier en een flinke dosis Hollandse gezelligheid op zijn best.
