Je kreeg het niet zomaar in je handen. Je moest er flink voor oefenen. Lange middagen doorbrengen in een benauwd zwembad, met een strenge maar rechtvaardige leraar. De geur van chloor bleef dagenlang in je haar hangen en je tenen zagen eruit als rozijnen.
Het moment dat je het kreeg, voelde als een grote overwinning. Je was nat, koud, en trotser dan ooit. Er werd een foto van je gemaakt, een handdoek om je schouders en een enorme lach. Thuis kreeg het of een plekje in een lijstje of belandde het bij de belangrijke papieren. Niet vanwege de schoonheid, maar omdat het iets betekende: jij had het behaald.
Het stelde eigenlijk niet veel voor – een dun rechthoekig stukje stof, met fletse kleuren. Toch voelde het heel officieel. Het zat vast aan karton of zat los in een plastic hoesje. Iedereen wist wat het symboliseerde: jij kon overleven in diep water met je kleren aan, door een gat duiken, en blijven drijven alsof het je leven redde.
Op school spraken ze erover alsof het een soort rangorde was. De een had A, een ander B. Sommigen hadden zelfs C – zij waren echte helden. Maar de meeste kinderen hielden het bij deze versie. Je wist: nu was je ‘klaar’, op z’n minst volgens je ouders.
Vandaag ligt het ergens in een vergeelde doos, vergeten. Maar één blik erop en je bent zo weer in dat zwembad, met die zenuwen en dat gevoel van trots.
Wie herinnert zich nog dit stukje stof?
Antwoord
Het antwoord is: het oude zwemdiploma B.
Niet digitaal, niet gelamineerd, geen officieel document – gewoon een stukje textiel of bedrukt papier, vaak met een fletse blauwe achtergrond en je naam erop geschreven in pen.
Zwemdiploma B stond voor meer dan alleen goed kunnen zwemmen. Het betekende: je had doorzettingsvermogen getoond en was een stap verder dan ‘beginner’. Je kon met een regenjas door een gat in een zeil duiken en daarna de rugslag perfect uitvoeren naar de kant. Voor je ouders was je nu veilig genoeg voor een vakantie bij een meer.
Veel kinderen stopten na B. Sommigen gingen nog door voor C, maar B voelde al als ‘gevorderd’. Uiteindelijk belandde het diploma in een kast, map, of verhuisdoos. Maar de herinnering eraan – de geur van chloor in het water, de schokkerigheid tijdens het zwemmen, de opluchting na het behalen – die blijft levendig.
Een eenvoudig stukje stof, maar voor degenen die erbij waren: een onvergetelijke ervaring.
