Sanne, 29 jaar oud en moeder, draagt iets zwaars met zich mee. Terwijl ze liefdevol haar derde pasgeboren kindje koestert, wordt ze achtervolgd door schuldgevoelens die ze moeilijk kan delen. “Eigenlijk wilde ik geen derde kind,” fluistert ze met tranen in haar ogen.
Het klinkt hard, maar het is de waarheid die Sanne elke dag ervaart. De liefde voor haar kind is er zonder twijfel, maar de onverwachte zwangerschap overweldigde haar.
Sanne en haar partner hadden altijd het idee om twee kinderen te krijgen. Met hun zoon en dochter van vier en zes leek hun gezin compleet.
“Alles voelde precies goed,” vertelt Sanne. “We hadden een fijne balans gevonden en alles leek te kloppen.”
Een derde kindje was nooit een onderwerp van discussie. Sanne had haar handen vol aan haar werk, haar relatie en de zorg voor hun twee kinderen. Het leven was druk, maar beheersbaar.
Toen ze verrassend ontdekte dat ze zwanger was van een derde kindje, stond hun wereld op zijn kop. “Ik was compleet van streek,” deelt Sanne. “Alles voelde ineens zo onzeker. Hoe zouden we dit kunnen doen?”
De zware realiteit onder ogen zien
Sanne en haar partner moesten voor een uitdagende keuze staan. Na het afwegen van alles, besloten ze door te gaan met de zwangerschap. Hoewel Sanne het verstandelijk begreep, voelde het nooit als iets dat ze echt zelf had gekozen.
“Het leek wel alsof ik geen zeggenschap meer had over mijn leven,” zegt ze. “De druk van buitenaf, uit de familie, de samenleving en zelfs van mezelf, was enorm.”
Deze zwangerschap voelde anders dan de eerdere. Waarbij ze eerder vol blijdschap was, leek deze haar te overweldigen. “Ik probeerde echt gelukkig te zijn,” legt ze uit, “maar diep vanbinnen voelde ik angst en onmacht.” Het voelde alsof ze vastzat en geen uitweg zag.
De geboorte van haar derde kind veranderde weinig aan die gevoelens. Ondanks haar liefde voor het kindje, bleef het schuldgevoel knagen.
“Het klinkt misschien erg,” zegt Sanne, haar stem breekt even. “Maar ik kon het maar niet loslaten dat ik dacht dat mijn leven anders had moeten zijn.”
Met hun derde kindje kwamen ook nieuwe uitdagingen. De routine die ze met hun twee kinderen hadden opgebouwd, verdween. “Alles waar we zo hard aan hadden gebouwd, leek ineens te vervagen,” herinnert ze zich. Het was niet alleen fysieke vermoeidheid, maar ook de emotionele last die haar parten speelde.
De relatie met haar partner kwam onder druk te staan. “We hadden vaker ruzie dan ooit,” geeft ze toe. “Ik voelde me zo alleen in m’n gevoelens. Hij probeerde me te begrijpen, maar ik kon het niet helemaal uitleggen. Hoe vertel je iemand dat je iets niet wilde dat nu bij je leven hoort?” Dit gevoel van eenzaamheid maakte het nog lastiger voor Sanne om met haar emoties om te gaan.
Toch blijft Sanne zich inspannen voor haar gezin. Ze weet dat haar gevoelens ingewikkeld zijn en probeert manieren te vinden om ermee om te gaan. Met hulp van een therapeut werkt ze eraan om haar gedachten te begrijpen en verder te kunnen. “Ik weet dat ik van mijn kind hou,” zegt ze vastberaden. “Maar ik moet eerlijk zijn over mijn gevoelens om te helen en mijn kinderen echt te kunnen geven wat ze nodig hebben.”
Sanne’s ervaring toont aan dat een zwangerschap en gezinsuitbreiding niet altijd rooskleurig zijn. De werkelijkheid kan soms rommelig en pijnlijk zijn, en de emoties zijn niet altijd simpel om te begrijpen. Door eerlijk te zijn over haar gevoelens, hoopt Sanne niet alleen zichzelf te helpen, maar ook anderen in soortgelijke situaties. “Je bent niet alleen,” benadrukt ze. “En het is oké om te voelen wat je voelt.”
