Sonja, een drukke moeder van twee van 45 jaar, wandelt relaxt door de supermarkt. Haar vierjarige zoontje Michel helpt enthousiast met het duwen van de winkelwagen, terwijl hij naar van alles wijst wat zijn nieuwsgierigheid prikkelt. “Mama, ik wil een koekje!” roept hij, met grote smeekogen naar haar opkijkend.
Gerust pakt Sonja een pak koekjes van de plank, opent het en geeft er een aan Michel, zonder zich te bekommeren om wat mensen om haar heen ervan vinden. “Ach, we rekenen het straks toch gewoon af,” zegt ze ongehaast.
Voor Sonja is dit heel normaal. “Ik geef hem altijd een koekje voordat we afrekenen,” legt ze uit. “Het houdt hem rustig en blij tijdens het shoppen.” Terwijl haar hoofd vol boodschappenlijstjes zit en Michel tevreden knabbelt, voelt Sonja zich opgelucht dat ze zonder veel gedoe door de winkel kunnen gaan.
Soms krijgen ze blikken van andere klanten. Sonja merkt hen op, maar het deert haar weinig. “Mensen denken misschien dat Michel zomaar dingen mag nemen zonder te betalen,” zegt ze terwijl ze haar schouders ophaalt. “Maar alles gaat gewoon bij de kassa door de scanner. Er is niets verkeerd aan.”
Ze begrijpt de ophef van anderen soms niet en ziet haar aanpak als praktisch. Kinderen hebben nu eenmaal weinig geduld voor lange supermarktbezoeken. “Als hij dat koekje niet krijgt, wordt hij prikkelbaar en begint te klagen of huilen,” vertelt ze verder, “en dat leidt dan tot gedoe in de winkel, wat ik liever voorkom.”
Sonja erkent dat het haar ook helpt om rustig boodschappen te doen. “Na een lange dag werken ben ik moe. Dat koekje helpt mij alles rustig af te handelen,” zegt ze lachend. “Een kleine snack zorgt ervoor dat we beiden een ontspannen winkelervaring hebben. Echt een win-win.”
Het Geluk van een Koekje
Hoewel ze overtuigd is van haar keuze, slaat de twijfel soms toch toe na ontmoetingen met anderen. Onlangs kreeg ze een opmerking van een vrouw die duidelijk geïrriteerd was omdat Michel al een groot deel van het koekjespakket op had voordat ze de kassa bereikten. “Ze vond dat ik eerst moest afrekenen voordat hij mocht eten,” herinnert Sonja zich. Ze bleef kalm en reageerde eenvoudig: “We betalen zo, dus waarom de ophef?”
Toch kunnen zulke momenten haar aan het wankelen brengen. “Soms overdenk ik of ik het niet anders moet doen,” zegt Sonja eerlijk. Maar uiteindelijk beseft ze dat ze deze kleine gewoonte niet wil opgeven. Het brengt plezier voor zowel haar als Michel. “Ik streef gewoon naar rust en efficiëntie tijdens het winkelen,” legt ze uit.
Ze merkt dat Michel ook thuis op koekjes gefocust is. “Hij vraagt er altijd naar, niet alleen in de winkel,” lacht ze. Maar vooral in de supermarkt lijkt zijn verlangen groter. Hij ziet iets lekkers en wil het direct. Sonja begrijpt dat andere ouders met vergelijkbare struikelblokken te maken hebben. “Ik zie vaak andere ouders ook snacks of speeltjes gebruiken om kinderen rustig te houden tijdens het winkelen,” zegt ze. “We doen allemaal wat we kunnen om de dag door te komen.”
Uiteindelijk ziet Sonja zichzelf zeker niet als iemand die regels aan haar laars lapt. “Alles wordt altijd netjes betaald,” benadrukt ze. Dat anderen denken dat Michel onbeleefd is, raakt haar niet echt. “Kinderen hebben soms weinig geduld,” zegt ze nuchter. “Waarom zou ik ruzie maken over een klein koekje? Er zijn belangrijkere zaken om je druk over te maken.”
Sonja volgt haar eigen visie op opvoeding, ook al staan anderen soms sceptisch tegenover haar keuzes. “Iedereen heeft zijn eigen stijl van opvoeden,” legt ze uit. “Voor ons werkt dit prima, en zolang dat zo is, is het genoeg.” Hiermee besluit Sonja haar verhaal. Ze weet dat elk gezin zijn eigen weg zoekt om het leven te navigeren. Voor haar betekent dat een uitstapje naar de supermarkt, gesteund door een simpel koekje.
