The NeverEnding Story (Die Unendliche Geschichte) is een Duitse fantasyklassieker uit 1984 van regisseur Wolfgang Petersen. De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van de Duitse auteur Michael Ende, maar neemt op meerdere punten afstand van de roman. Het groeide uit tot een van de meest opvallende fantasyfilms van de jaren tachtig en maakte wereldwijd indruk, mede door de spectaculaire visuele effecten en de onvergetelijke titelsong van Limahl.
Het verhaal
Het draait om Bastian Balthazar Bux, een wat teruggetrokken jongen die gepest wordt en zijn toevlucht zoekt in boeken. Op een dag komt hij een mysterieus boek tegen met de titel The NeverEnding Story. Terwijl hij leest, word je samen met hem meegezogen in het rijk Fantásië, dat wordt bedreigd door een allesverslindende kracht: Het Niets.
De jonge held Atreyu krijgt de missie om Fantásië te redden en krijgt steun van mythische wezens, waaronder de behulpzame geluksdraak Falkor. Langzaam ontdekt Bastian dat ook hij een sleutelrol speelt en dat het rijk alleen gered kan worden als hij zijn fantasie en lef inzet.
Productie
Er werd grotendeels in Duitsland gefilmd en voor die tijd was dit de duurste Europese filmproductie ooit, met een budget van ongeveer 60 miljoen Duitse mark. Das Boot (1981) zette Petersen al op de kaart, en hier combineerde hij vernieuwende special effects, animatronics en miniaturen om de sprookjeswereld van Fantásië geloofwaardig neer te zetten.
Hoewel de film gebaseerd is op het boek van Michael Ende, kon de schrijver zich niet vinden in het eindresultaat. Volgens hem week Petersen te veel af van het oorspronkelijke verhaal. Desondanks raakte de film een groot publiek en werd hij met name door kinderen en jongeren omarmd.
Muziek en themalied
De soundtrack werd gecomponeerd door Klaus Doldinger, met aanvullende bijdragen van Giorgio Moroder. Het bekendste nummer is de titelsong The NeverEnding Story, gezongen door Limahl, voormalig frontman van Kajagoogoo. Het lied werd een wereldhit en is nog altijd onlosmakelijk met de film verbonden.
Ontvangst en nalatenschap
The NeverEnding Story beleefde in 1984 zijn première en groeide uit tot een internationaal succes. De mix van avontuur, emotie en fantasie bereikte miljoenen kijkers. Vooral de iconische figuren, zoals Falkor de geluksdraak en de raadselachtige Kindlike Keizerin, werden symbolen van jeugdsentiment.
Het succes leverde twee vervolgen op: The NeverEnding Story II: The Next Chapter (1990) en The NeverEnding Story III (1994). Die films werden minder enthousiast ontvangen en evenaarden het origineel niet. Het eerste deel uit 1984 bleef echter een geliefde klassieker, veel herhaald op televisie en gekoesterd door meerdere generaties.
Een tijdloze fantasie
Ruim veertig jaar na de première geldt The NeverEnding Story nog steeds als een van de invloedrijkste fantasyfilms uit de jaren tachtig. Het benadrukt de kracht van verbeelding, moed en hoop, en spreekt jong én oud aan. Dankzij de visionaire regie van Wolfgang Petersen, de inventieve effecten en de memorabele muziek heeft de film een vaste plek veroverd in de filmgeschiedenis.
