Caroline (58) wil zich niet in het hokje links of rechts laten drukken. “Ik zit ergens in het midden,” zegt ze. “Ik stem niet op een logo, ik stem op wat logisch is.” Ze vindt dat Nederland vastloopt door het denken in kampjes, terwijl juist samenwerken de uitweg biedt.
Ze is er klaar mee om te zien hoe partijen elkaar blijven bestoken. “Iedereen schreeuwt, niemand luistert,” zegt ze fel. “Het lijkt wel een kleuterklas. De één wil niet met de ander spelen, alleen omdat die een andere kleur shirt draagt.”
“Politiek is geen zandbak”
Volgens Caroline is de Haagse politiek verworden tot een parade van gekrenkte ego’s. “Het gaat niet meer om oplossingen, maar om wie het hardst kan roepen.” Ze kijkt met kromme tenen naar de debatten. “Ze praten niet mét elkaar, maar óver elkaar. En dan ook nog denigrerend.”
Ze vindt het schandalig dat partijen samenwerking afwijzen vanwege ideologie. “Links, rechts, wat boeit het? We wonen allemaal in hetzelfde land!” zegt ze. “Als je alleen met je eigen kamp praat, bouw je geen bruggen, dan graaf je loopgraven.”
“Er komt niets van de grond”
Caroline vindt dat Nederland verlamd is door politieke koppigheid. “Iedereen zegt dat de woningnood, zorg, migratie en het onderwijs aangepakt moeten worden. Maar ondertussen… niks.” Ze zucht diep. “Vergaderen, praten, tweeten—maar beleid? Ho maar.”
Volgens haar komt dat doordat politici liever hun gelijk halen dan samen resultaat boeken. “Ze scoren liever punten bij hun achterban dan iets oplossen voor het land. Dat is ongezond.”
Caroline vindt dat politici moeten ophouden te doen alsof toegeven een nederlaag is. “Een compromis is geen verlies, het is volwassenheid,” zegt ze. “Elke relatie draait op geven en nemen. Waarom zou dat in de politiek anders zijn?”
Radicale nuchterheid
Caroline noemt zichzelf “radicaal redelijk”. “Ik ben extreem in mijn verlangen naar normaal doen,” zegt ze met een glimlach. Ze vindt dat de stem van het midden weer moet klinken. “De extremen slopen het gesprek. Links wil alles gratis, rechts wil alles verbieden. En de rest staat erbij en kijkt ernaar.”
Volgens haar heeft Nederland geen nieuwe verkiezingen nodig, maar een gezamenlijke les volwassenheid. “We moeten weer leren praten zonder te schreeuwen. En luisteren zonder meteen te blokkeren.”
“De politiek voelt als een mislukt huwelijk”
In haar ogen lijkt de Nederlandse politiek op een stel dat niet meer met elkaar praat. “Ze wonen nog onder één dak, maar ieder in een eigen kamer,” zegt ze. “Ze kunnen elkaars bloed wel drinken, maar ze weten dat ze elkaar nodig hebben. Ondertussen stort het huis in.”
Ze lacht cynisch. “We hebben ministers die niet kunnen samenwerken, Kamerleden die ruzie maken op X (voorheen Twitter), en burgers die dat gedrag kopiëren. Het is een domino van domheid.”
“Het land moet gewoon bestuurd worden”
Caroline vindt dat partijen hun trots aan de kant moeten zetten. “Je kunt niet zeggen: ‘wij praten niet met die partij’, terwijl een groot deel van het land op die partij heeft gestemd,” zegt ze. “Dat is niet principieel, dat is arrogant.”
Voor haar is politiek geen strijd, maar een opdracht. “Je zit er om het land te dienen, niet om jezelf op de borst te kloppen.” Ze vindt dat iedere partij, van GroenLinks tot PVV, een gedeelde verantwoordelijkheid heeft. “We wonen samen. Punt. Dan draag je samen de last.”
“Het midden houdt het land overeind”
Caroline gelooft dat de toekomst van Nederland bij mensen ligt die niet in uitersten denken. “De wereld is niet zwart-wit. De waarheid zit meestal in de grijstinten,” zegt ze. “Maar ja, grijs verkoopt niet op social media.”
Ze vindt dat kiezers meer druk moeten zetten op politici om samen te werken. “Stop met stemmen op ruziezoekers. Kies mensen die kunnen luisteren, onderhandelen, verbinden. Dáár zit de kracht.”
Wat vind jij?
Haar boodschap is helder: samenwerken is de enige manier om iets voor elkaar te krijgen. Maar is dat haalbaar in een land vol meningen, ego’s en emotie?
Wat denk jij? Moeten links en rechts eindelijk samen de schouders eronder zetten? Of is haar “radicale redelijkheid” juist te naïef in een tijd waarin iedereen vasthoudt aan z’n eigen gelijk?
