Op de tafel ligt een metalen ding. Klein, handzaam en opvallend zwaar voor z’n formaat. Aan de zijkant zit een hendel die je kunt draaien en bovenop zit een langwerpige uitsparing met een opening die doet denken aan een sleuteltje of ouderwets gereedschap. Je ziet dat het gebruikt is: krasjes en doffe plekken in het metaal.
Kijk je er met een moderne bril naar, dan lijkt het zo uit een gereedschapskist te komen. Iets voor aan je fiets? Een onderdeel van een oude machine? Of gewoon een mysterieus stukje metaal uit opa’s schuur?
Wie wat meer jaren meedraagt, herkent ’m direct. Niet uit een boek, maar omdat je ’m echt hebt gebruikt.
het antwoord:
Je kijkt naar een blikopener, speciaal bedoeld voor blikjes met vlees, vis en worst. Uit de tijd dat blikken nog geen lipje hadden en een maaltijd uit blik heel normaal was – soms zelfs best luxe. Dit model had een draaihendel met een ovale uitsparing. Je klemde het lipje van het blik in die opening en begon te draaien. Niet één keer, maar steeds een rondje verder, totdat het metaal langzaam meegaf en het blik zich, net als bij sardientjes, oprolde.
Voor veel mensen is dit pure nostalgie. De voorraadkast bij oma vol conserven. Zaterdagmiddagen waarop er ineens ‘rundvleessalade’ of ‘leverpastei’ op tafel stond, rechtstreeks uit het blik. Zomerkampen waar de leiding met precies zo’n opener grote blikken worst openmaakte voor de lunch.
Tegenwoordig kom je zulke apparaten nog zelden tegen. Alles heeft een trekstrip, is kant-en-klaar of wordt gewoon online besteld. Maar dit ding vertelt een ander verhaal: van geduld, eenvoud en een keuken waarin elke handeling net wat meer aandacht kreeg.
