Eva is 23 en draagt al een tijd de emotionele last van een vader die inmiddels 78 is. Dat grote generatieverschil heeft hun band door de jaren heen merkbaar veranderd.
“Ik begrijp niet waarom hij op zo’n late leeftijd nog aan kinderen begon,” zegt Eva, hoorbaar geërgerd. Voor haar is het lastig te accepteren dat haar vader niet midden in het leven staat, maar vaker botst op wat ouder worden met zich meebrengt.
Al sinds ze klein is, merkt Eva dat haar leven anders loopt dan bij haar leeftijdsgenoten. “Vaders van vrienden zijn energiek en doen van alles met hun kinderen. Het doet pijn dat mijn vader dat niet kan,” zegt ze openhartig.
Haar vader werd pas na zijn vijfenvijftigste nog een keer papa, en vaak voelt het alsof hij het tempo van jongere vaders niet kan bijbenen. “Soms word ik bijna jaloers als ik zie hoe de vaders van vrienden vol plannen zitten en overal voor te porren zijn. Die periode is voor mijn vader al voorbij.”
Een groot deel van haar boosheid komt voort uit gemis: het idee dat ze iets belangrijks heeft moeten missen omdat haar vader op leeftijd is. Waar anderen zonder moeite met hun vader een weekendje weg gaan of samen sporten, loopt Eva aan tegen wat hij fysiek niet meer kan.
“Soms voelt het gewoon niet eerlijk,” bekent ze. “Alsof er stukken van mijn kindertijd ontbraken.” Ze snapt dat haar vader destijds zijn redenen had om laat nog een kind te krijgen, maar dat knagende gevoel dat ze iets heeft moeten inleveren blijft.
Ook de toekomst houdt haar bezig. “Het maakt me verdrietig om te denken dat we misschien niet heel veel tijd meer samen hebben. Nu ik ouder word, komt dat besef alleen maar harder binnen.”
Het idee dat haar vader op een dag er niet meer zal zijn, doet haar niet alleen verdriet maar wekt ook woede op. Ze begrijpt nog steeds niet waarom hij zo laat nog voor het vaderschap koos, met alle gevolgen voor haar leven.
Waar Eva zich zorgen over maakt
Haar frustratie draait niet alleen om zijn beperkte energie. Ze voelt zich ook ingesnoerd in wat ze samen kunnen doen. “Ik kan niet zomaar met hem op reis, of die lange wandelingen maken waar ik naar verlang. We moeten altijd rekening houden met wat voor hem haalbaar is,” vertelt Eva. Dat zijn grenzen waar ze zelf niet voor heeft gekozen, en dat laat soms een wrange nasmaak achter.
Als ze dit met vrienden probeert te bespreken, merkt ze dat ze zich niet makkelijk helemaal blootgeeft. “Als ik hoor wat zij allemaal met hun ouders ondernemen, voel ik keer op keer dat ik daar niet tussen pas.” Dat steekt, juist omdat ze er niets aan kan veranderen. De frustratie die dat oproept gaat soms gepaard met schuldgevoel, alsof ze niet dankbaar zou zijn voor wat er wél is, terwijl ze gewoon verlangt naar een normale vader-dochterband.
Lange tijd hield Eva haar gevoelens voor zich, maar steeds vaker beseft ze dat ze een manier moet vinden om hiermee in het reine te komen. Haar vader is er nog, en ondanks zijn leeftijd geeft hij haar liefde en steun. Toch blijft het knagen dat hun band misschien voller had kunnen zijn als hij jonger was geweest.
“Ik wil hem niet tekortdoen of ondankbaar overkomen, maar ik moet wel eerlijk blijven naar mezelf,” zegt Eva. Het verdriet en het gevoel van verlies zijn ingewikkeld en lastig te duiden. Ze probeert haar vader niet te belasten met hoe diep die frustraties en pijn zitten. Tegelijk snapt ze dat deze situatie haar heeft gevormd, en hoopt ze een weg te vinden om ermee te leven.
