Mandy, 52 jaar, nam recent een beslissing die haar even uit balans bracht. Relaxed op de bank, tussen haar geliefde planten en stapels boeken, denkt ze terug aan wat er is gebeurd. De zon valt vrolijk naar binnen, maar haar gedachten zijn ergens anders. Ze vertelt: “Ik heb mijn kat na een week alweer teruggebracht naar het asiel, omdat hij te klef bleek te zijn.” Dat klinkt simpel, maar er zit een hele wereld van verwachtingen en verrassingen achter.
Het idee van een huisdier speelde al langer door haar hoofd. “Ik dacht dat een kat precies zou passen bij mijn leven,” zegt ze. “Ik ben gek op dieren, en het leek me heerlijk om een pluizig maatje om me heen te hebben.”
Dus ging ze naar het asiel. Daar zag ze een klein katje met grote ogen en een speels koppie, en ze was meteen verkocht. “Het voelde alsof het zo moest zijn,” zegt ze met een glimlach, als ze terugdenkt aan die eerste kennismaking.
Al snel bleek samenleven met een kat anders dan verwacht. “Ik merkte dat hij meer ruimte en aandacht vroeg dan ik had ingeschat,” vertelt Mandy. “De eerste dagen waren fantastisch: hij kwam knuffelen, lag op mijn schoot en gaf me echt veel warmte. Maar daarna begon hij continu te miauwen en steeds mijn aandacht op te eisen. Het voelde alsof ik geen moment rust had.”
Die constante behoefte aan nabijheid overviel haar. “In plaats van gezellig voelde het benauwend,” geeft ze toe. “Mijn dagen gingen opeens om hem draaien, en het leek wel alsof ik er een baan bij had, terwijl mijn leven al bomvol zit.”
Reflectie en Uiteindelijke Beslissing
In die korte week ontdekte Mandy veel over haar eigen grenzen en behoeften. “Ik had niet verwacht dat ik zou gaan twijfelen, maar ik was niet klaar voor de verantwoordelijkheid die bij een huisdier hoort,” zegt ze eerlijk. “Het deed pijn om te besluiten hem terug te brengen, want hij was echt ontzettend lief.”
Na veel wikken en wegen, en gesprekken met vrienden en familie, bracht ze hem terug naar het asiel. “Het was een van de moeilijkste knopen die ik heb doorgehakt,” zegt ze, hoorbaar geëmotioneerd. “De medewerkers waren heel begripvol. Ze zeiden dat het soms gewoon niet de juiste match is, en dat dat oké is.”
Die stap hielp haar om beter naar zichzelf te kijken. “Sommigen om me heen vonden het verstandig dat ik hem terugbracht, anderen vroegen of ik niet wat langer had kunnen proberen,” herinnert ze zich. “Dat maakte het best verwarrend.”
Mandy denkt nog vaak aan het katje en hoopt dat hij inmiddels een warm thuis heeft gevonden. “Ik wens zo dat hij ergens woont waar hij precies de aandacht krijgt die hij nodig heeft,” zucht ze. “Ik weet dat het niet helemaal aan mij lag, maar toch voel ik me schuldig. Waarom kon ik er niet meer van genieten?”
Toch heeft het haar veel geleerd. “Je eerlijkheid naar jezelf en wat je aankan is zó belangrijk. Huisdieren zijn geen accessoires; je moet er echt goed over nadenken,” zegt ze. “Kijk eerst wat past bij jouw leven, voordat je een dier in huis haalt.”
In de toekomst sluit ze een nieuw huisdier niet uit, maar dan doordachter. “Misschien neem ik eerst de tijd om te ontdekken wat ik echt wil,” zegt ze. “En om te kijken welk dier en welk karakter bij mij passen.” Ze beseft nu dat liefde voor een dier niet alleen draait om gevoel, maar ook om timing en de juiste klik.
“Het heeft me dichter bij mezelf gebracht,” zegt Mandy. “Soms is liefde ook durven loslaten, hoe lastig dat ook is.” Ze glimlacht en laat haar blik door de kamer gaan. “Voor nu wacht ik nog even, totdat ik zeker weet dat ik klaar ben voor een nieuw harig vriendje.”
