Jaren gewerkt, maar de toekomst blijft onzeker
Hans is 66 en blikt met gemengde gevoelens terug op z’n lange loopbaan in de bouw. In 45 jaar groeide hij van leerling-timmerman naar een leidinggevende rol, maar hij had nooit gedacht dat hij op deze leeftijd zou twijfelen of een eenvoudig kroegbezoek er nog wel in zit. “Waar heb ik het allemaal voor gedaan?” mompelt hij terwijl hij de rekening van vorige maand doorneemt.
Van jongs af aan trok de bouw hem aan. Met je handen iets maken en zien groeien, daar leefde hij voor. “Hard werken zit in me,” herinnert Hans zich. “De bouw was niet zomaar werk; het hoorde bij wie ik ben en daar ging ik vol voor. En nu vraag ik me af of ik een biertje nog kan betalen.”
Bij zijn pensionering verwachtte hij rust en minder zorgen, maar het liep anders. Het pensioen houdt de stijgende kosten niet bij. “Als ik met werkende vrienden praat, voel ik me soms aan de zijlijn,” vertelt Hans. “Zij kunnen eropuit, terwijl ik elke euro moet omdraaien.”
Hij denkt terug aan de vrijdagen met collega’s in de kroeg. “Dat was even stoom afblazen en elkaar beter leren kennen. Nu lijk ik de enige die die simpele genoegens niet meer kan meedoen.”
Zware tijden, toch een sprankje hoop
De realiteit is onverbiddelijk: eten en drinken zijn de afgelopen jaren fors duurder geworden. “Een biertje bestellen is tegenwoordig bijna niet te doen. Mijn kosten zijn zo opgelopen dat ik mezelf moet inhouden,” legt Hans uit. “Ik dacht altijd dat je na al dat harde werken van je oude dag zou kunnen genieten. In plaats daarvan tel ik elke euro.”
De frustratie groeit. Na zo lang zwoegen moet hij nu puzzelen om rond te komen. “Ik heb altijd geleerd netjes met geld om te gaan, maar zelfs dat lijkt niet genoeg. Dan denk ik: Wat heb ik nu eigenlijk bereikt? Ik moet bijna verantwoording afleggen voor een paar euro voor een simpele koffie.”
Hans voelt zich niet gezien door de samenleving. “Waarom moet ik, na al die jaren dat ik heb bijgedragen, zo knokken om het te redden?” vraagt hij zich hardop af. Het idee dat zijn ervaring en inzet niet de waardering krijgen die ze verdienen, drukt op hem. “Ik wil geen anoniem nummertje in een pensioenstelsel zijn.”
Toch weigert hij bij de pakken neer te zitten. Van nature blijft hij bezig en zoekt hij naar manieren om zijn situatie te verbeteren. Misschien parttime werken, of van een hobby iets kleins maken dat wat oplevert. “Helemaal stilzitten past niet bij mij, maar het blijft zoeken naar de balans tussen wat ik kan en wat nodig is om het hoofd boven water te houden,” zegt Hans.
Ondanks alles houdt hij de blik omhoog. Zijn vrienden hebben misschien meer financiële ruimte, maar hij is trots op wat hij met zijn eigen handen heeft neergezet. “Ik heb veel bereikt in mijn vak, en daar sta ik nog steeds achter,” zegt hij met twinkelende ogen. Hij hoopt dat er meer aandacht komt voor mensen zoals hij, die hun leven hebben besteed aan het bouwen van de maatschappij.
Met die gedachte gaat Hans door, vastbesloten er het beste van te maken. “Misschien kan ik ooit weer een biertje drinken met vrienden. Tot die tijd zet ik thuis koffie en kijk ik hoe ik mijn dagen wat lichter kan maken,” besluit hij met een knipoog en een glimlach.
