“Ik ging uit eten, maar ik kon de bediening niet volgen omdat ze alleen Engels spraken,” zegt Joop, een 79-jarige man uit Nederland. Wat een gezellige avond in Amsterdam had moeten worden, draaide uit op een flinke teleurstelling. Hij verheugde zich op een ontspannen diner, maar door de taalbarrière met het personeel liep het totaal anders dan verwacht. Wat begon als een leuk eetmoment, veranderde al snel in verwarring en irritatie.
Bij binnenkomst merkte Joop meteen dat het anders ging dan hij gewend was. Geen “goedenavond”, maar een opgewekte “Hello, how are you?” Hij dacht eerst nog dat het een geintje was. Toen hij gewoon in het Nederlands antwoordde, bleek de serveerster hem niet te begrijpen. Dat zorgde voor ongemakkelijke momenten, en al gauw werd duidelijk dat niemand van de bediening Nederlands sprak.
De communicatie liep stroef. Iedereen bleef Engels tegen hem praten, terwijl hij het liefst gewoon zijn moedertaal gebruikte. “Ik voelde me ineens een vreemde in mijn eigen stad,” zegt hij. Langzamerhand begon hij zich buitengesloten te voelen, alsof hij niet echt welkom was.
Uiteindelijk vroeg Joop of er iemand was met wie hij wel in het Nederlands kon praten. Het antwoord kwam weer in het Engels terug, wat de situatie alleen maar ongemakkelijker maakte. “Ik legde uit dat ik liever Nederlands spreek, maar zelfs dat leek niet binnen te komen.” De irritatie aan beide kanten nam toe; iemand rolde zelfs met haar ogen toen hij het nog een keer probeerde.
De kloof in je eigen stad
Joop heeft zijn hele leven in Nederland gewoond en overal in het Nederlands kunnen communiceren. Dat hem dat in een Amsterdams restaurant niet lukte, voelde bijna persoonlijk. “Het was alsof hun manier de enige juiste was en ik me maar moest aanpassen,” vertelt hij. Het zette hem aan het denken over de toenemende internationalisering van steden zoals Amsterdam.
Soms lijkt het alsof toerisme en een internationale uitstraling meer gewicht krijgen dan wat voor bewoners prettig is. Voor veel Amsterdammers is dat een punt van zorg. Ze merken dat ze zich niet altijd meer herkennen in hun eigen woonplaats, waar de balans tussen werelds en lokaal onder druk komt te staan.
Joop staat daar niet alleen in. Zijn ervaring past in een groter verhaal: Amsterdam als trekpleister voor bezoekers versus Amsterdam als thuis voor de mensen die er wonen. De vraag is hoe de stad die twee kanten kan laten samengaan zonder dat inwoners zich aan de zijlijn gezet voelen.
Het belang van respect voor de lokale taal en cultuur moet je niet onderschatten. Joops verhaal laat zien dat je oog moet houden voor de behoeften van de mensen die hier leven, terwijl je internationale gasten hartelijk blijft ontvangen. “We zijn toch in Nederland? Dan moet ik toch gewoon Nederlands kunnen praten?” besluit Joop. Het is een oproep om de balans tussen globalisering en de eigen identiteit van de stad terug te vinden.
