Marjan is 61, moeder van drie volwassenen, en belandde onlangs in een lastige spagaat. Jarenlang zorgde ze dat haar kinderen niets tekortkwamen, maar op een gegeven moment vond ze dat het tijd werd dat zij meebetaalden aan de huishoudkosten. Dat voorstel viel niet goed: haar kinderen reageerden boos. In dit stuk kijk je mee met wat er bij Marjan gebeurde en naar de bredere vraag of je kostgeld kunt vragen aan volwassen kinderen die thuis wonen.
Het grootste deel van haar leven zette Marjan haar kinderen op één. Ook toen ze volwassen waren, bleef ze alles regelen. “Hun welzijn stond altijd voorop, en geld vragen voelde niet oké,” zegt Marjan. “Maar toen mijn financiën veranderden en alles duurder werd, merkte ik dat ik het niet meer alleen redde.” Ze zag ook dat ze niet de enige is: veel ouders blijven financieel bijspringen en twijfelen wanneer het redelijk is om een bijdrage te vragen.
Een moeilijke afweging
Voor Marjan werd kostgeld een onderwerp toen haar maandlasten bleven stijgen en haar inkomen achterbleef. “De rekeningen liepen op, boodschappen werden prijziger en ik maakte me zorgen over later,” legt ze uit. Ze begon het gesprek voorzichtig, hopend op begrip. “Tot mijn schrik reageerden ze juist heel fel,” vertelt ze. “Ze voelden zich ongelijk behandeld.”
Haar oudste, Erik van 28, nam het haar het meest kwalijk. “Hij zei dat ik vroeger nooit om geld vroeg en dat het nu ineens niet eerlijk voelde,” zegt Marjan. Die opmerking deed pijn en riep de vraag weer op: hoort kostgeld bij opvoeden, of blijft een ouder altijd verantwoordelijk om te blijven zorgen?
Over kostgeld voor volwassen thuiswoners lopen de meningen uiteen. De één vindt het een goede manier om realiteitszin en geldvaardigheden te leren. De ander vindt dat je als ouder, als het kan, blijft ondersteunen uit onvoorwaardelijke liefde. “Ik wil niet dat ze zich ongewenst voelen, maar ik moet ook aan mijn eigen toekomst denken,” legt Marjan uit. Die balans is volgens haar dun.
Marjan legde het voor aan vrienden en familie. De reacties varieerden. Sommigen vonden dat ze gelijk had en dat de kinderen oud genoeg zijn om mee te draaien. Anderen vonden dat ze hen moest blijven helpen, wat het ook kost. Haar vriendin Sandra bleef haar steunen: “Ze moeten leren verantwoordelijkheid te nemen,” zegt ze. “Geld komt niet uit de lucht vallen; het leven is duur en je draagt daar zelf aan bij.”
Hoe pijnlijk ook, Marjan hield vast aan haar besluit. Ze maakte duidelijk dat het niks met minder liefde te maken heeft, maar met noodzaak. Ook bood ze aan om samen naar het geldplaatje te kijken en opties door te nemen. “Ik wil dit als team aanpakken. We moeten erover praten en allebei water bij de wijn doen,” stelt ze voor.
Marjans verhaal laat zien hoe ingewikkeld de relatie tussen ouder en kind wordt als kinderen volwassen zijn. Kostgeld vragen kan zwaar voelen, maar soms is het nodig om financieel lucht te krijgen en om verantwoordelijkheid te stimuleren. Uiteindelijk draait het om openheid en elkaar willen begrijpen. Marjan hoopt dat haar kinderen later zien dat haar keuze voortkomt uit noodzaak, niet uit een gebrek aan liefde. “Het zijn pittige gesprekken, maar ik geloof dat we hier sterker uit komen,” zegt ze vastberaden.
Met haar ervaring wil Marjan andere ouders een hart onder de riem steken die met hetzelfde worstelen. “We proberen allemaal te doen wat goed is, en dat vraagt soms lastige beslissingen,” benadrukt ze. “Als je eerlijk blijft en met elkaar in gesprek gaat, kun je samen veel aan.”
