Norma Edwards zegt dat ze meer dan eens klinisch is overleden en dat ze twee keer iets meemaakte wat zij beschrijft als een ‘bezoek aan het hiernamaals’. In een interview met Mirror vertelt ze dat ze elke keer werd teruggestuurd met een boodschap die ze met de wereld moest delen.
Twee keer naar ‘een andere dimensie’
Volgens Edwards is ze in totaal drie keer klinisch gestorven. Tijdens twee van die momenten belandde ze in wat voor haar voelde als een andere dimensie, waar wezens haar opvingen en haar daarna weer naar het leven terugstuurden.
De kern van haar verhaal, zegt ze, is dat het leven volgens haar niet stopt bij de dood: “Ik wil mensen laten weten dat het bestaan doorgaat en dat sterven niet het eindpunt is.”
De tunnel en het felle licht
Norma omschrijft het als een tocht door een inktzwarte tunnel:
“Het was donkerder dan ik me ooit had kunnen voorstellen, maar ik was niet bang. Ik schoot met enorme snelheid vooruit, alsof licht me vooruit duwde.”
Aan het einde van de tunnel zag ze kleuren, “als een regenboog, maar anders dan alle tinten die ik ooit op aarde heb gezien”. Dat ging over in intens wit licht. “Het was zo fel dat ik dacht dat het pijn zou doen aan mijn ogen, maar in plaats daarvan versmolt ik ermee.”
De eerste bijna-doodervaring
De eerste keer gebeurde toen ze twintig was. Onderweg naar haar werk zakte ze plotseling in elkaar; later bleek dat ze een hartstilstand had door complicaties bij een niet-levensvatbare zwangerschap.
“Toen ik mijn ogen sloot, was de pijn weg. Even daarna keek ik van bovenaf naar mezelf, alsof ik aan het plafond hing en toekeek wat er op de operatietafel gebeurde. Ik wilde zeggen dat het oké met me was, maar niemand reageerde.”
Terwijl ze werd gereanimeerd, voelde ze zich naar een andere plek getrokken.
‘Missie niet voltooid’
Ze zegt dat ze uitkwam bij iets dat leek op een enorm scherm met drie kolommen: haar geplande leven, haar huidige leven en de uitkomst daarvan. In elke rij stond dezelfde conclusie: doel niet bereikt.
Daarna verscheen een rivier, met daarachter talloze ‘vertrouwde zielen’, onder wie haar tante. Toen Norma naar haar toe wilde gaan, stapte haar tante juist terug:
“Ze zei dat ik niet mocht blijven en dat ik terug moest met de boodschap dat het leven groter is dan wat we op aarde kunnen waarnemen.”
Nog een ervaring, met dezelfde boodschap
Jaren later werd Norma opnieuw klinisch dood verklaard, dit keer begeleid door wat zij omschrijft als een “vrouwelijke aanwezigheid”, mogelijk een engel. Volgens haar kreeg ze weer te horen dat ze niet kon blijven omdat haar “missie nog maar half af was”.
Niet lang daarna keerde ze terug in haar lichaam.
Hoe ze hiermee verder leeft
Na deze gebeurtenissen besloot Edwards zich in te zetten voor mensen in de laatste fase van hun leven. Ze werkt nu als begeleider rond het stervensproces en vertelt daarbij dat de ziel volgens haar blijft voortbestaan.
“De dood is niet het einde,” zegt ze. “Bewustzijn gaat door.”
