Hoi, ik ben Greta, 67. Laat ik iets meteen duidelijk maken: ik ben geen gratis oppasdienst. Mijn kleinkinderen zijn niet mijn dagelijkse verantwoordelijkheid. Ik ben stapelgek op ze en vind het geweldig om ze te zien groeien, maar er is wel een grens. Het idee dat ik, nu ik met pensioen ben, altijd beschikbaar moet zijn om op te passen, slaat nergens op. Soms lijkt het alsof mensen vergeten dat ik ook gewoon mijn eigen leven heb.
Na jaren hard werken wil ik eindelijk genieten van rust en vrijheid. Eindelijk tijd voor dingen die bleven liggen: reizen, mijn hobby’s oppakken, afspreken met vrienden en lekker doen waar ik blij van word. Natuurlijk wil ik mijn kleinkinderen zien, maar wel op momenten die voor mij passen. Ik wil niet het gevoel hebben dat ik verplicht klaar moet staan zodra er opvang nodig is.
Wat me vooral stoort, is dat grootouders soms worden gezien als een verlengstuk van de ouders. Als jonge ouders druk zijn met werk of andere zaken, wordt er vaak automatisch naar opa en oma gekeken. Maar ook mijn tijd is kostbaar. Ik heb mijn kinderen al opgevoed; nu is het aan hen om die verantwoordelijkheid te dragen voor hun eigen kroost.
Waarom Grenzen Stellen Belangrijk Is
Het klinkt misschien direct, maar ik wil er eerlijk over zijn. Van grootouders wordt vaak verwacht dat ze altijd paraat staan. Zeg ik een keer nee, dan voelt het soms alsof men denkt dat ik niet om mijn familie geef. Dat is niet waar. Het gaat erom dat ik de regie houd over mijn eigen leven en mijn grenzen bewaak.
Af en toe oppassen vind ik prima, als het me uitkomt en ik er zin in heb. Maar het moet geen vast patroon worden of aanvoelen als een tweede baan. Het beeld dat grootouders eindeloos tijd en energie hebben, klopt niet. Wij hebben ook onze eigen plannen en grenzen, en die wil ik respecteren.
Vriendinnen van mij lopen hier ook tegenaan. We praten erover hoe lastig het kan zijn om nee te zeggen tegen je eigen kinderen. Het voelt soms alsof je tekortschiet als je je eigen plannen laat voorgaan. Toch heb ik geleerd om voor mezelf op te komen. Ik wil mijn tijd besteden zoals ik dat zelf wil. Ik ben graag betrokken bij mijn kleinkinderen, maar niet ten koste van mijn vrijheid en mijn welzijn.
Dit onderwerp verdient een bredere blik. Te vaak wordt aangenomen dat grootouders vanzelfsprekend inspringen, zonder te vragen wat wij zelf willen. Na een leven van werken en zorgen is het onze beurt om te genieten van het pensioen. Dat betekent niet dat we opnieuw verantwoordelijk zijn voor een nieuwe generatie, behalve als we daar zelf voor kiezen.
Ik ben trots op mijn band met mijn kleinkinderen en ik wil die koesteren. Tegelijkertijd wil ik dat ze begrijpen dat oma niet altijd beschikbaar is. Er is een middenweg tussen betrokken zijn en je eigen leven leiden. Het is belangrijk dat jonge ouders dat zien. Voor je eigen tijd opkomen is niet egoïstisch; het is nodig om goed voor jezelf te zorgen.
Daarom ben ik het gesprek met mijn kinderen aangegaan. Ze weten nu dat ik niet standaard kan oppassen. We hebben duidelijke afspraken gemaakt over wat wel en niet lukt, en dat geeft lucht. Soms blijft het lastig, want ik wil niemand teleurstellen. Maar ik weet dat ik het recht heb om nee te zeggen, zonder schuldgevoel.
Kortom: ik ben niet zomaar een gratis oppas, en dat is helemaal oké. Het is belangrijk dat andere grootouders ook hun eigen tijd en ruimte beschermen. Dat heeft niets te maken met ondankbaarheid of minder liefde voor de familie. Het gaat erom dat je goed voor jezelf blijft zorgen en je eigen keuzes respecteert.
Wat vind jij van mijn standpunt? Herken je dit — als grootouder of als ouder die op opa en oma rekent? Deel je mening op onze Facebook-pagina en laten we erover praten!
