Lenie is 95 en brengt haar dagen meestal in haar eentje door. Ze kreeg vier kinderen; één is overleden. De andere drie leven nog, maar komen zelden in haar leven voor. Steeds weer hoort ze dat ze “geen tijd” hebben. Omroep West bracht haar verhaal onder de aandacht — en daarmee ook een pijnlijk herkenbaar thema voor veel ouderen: eenzaamheid.
Rouw die blijft hangen
Ruim dertig jaar geleden verloor Lenie haar zoon aan ALS. Hij werd maar 37. Ze vertelt er rustig over, bijna zakelijk. “Er gaat veel geld rond om die ziekte te stoppen,” zegt ze. “Voor mijn zoon komt dat te laat, maar hopelijk helpt het anderen wél.”
Hoe kalm ze ook praat, je voelt het gemis nog steeds. Het verlies staat niet los van iets anders: het contact met haar andere kinderen is bijna weggevallen. Bezoek is zeldzaam en de telefoon blijft vaak stil.
Dagen die maar voortslepen
Zo worden haar dagen lang en stil. Soms ziet Lenie urenlang niemand. Ze staart naar buiten en wacht. “Als het lekker weer is, komen er misschien wat kinderen voorbij,” vertelt ze. “Verder gebeurt er niets. Het is zó stil.”
Juist door die leegte worden kleine dingen groot. Een vogel in de tuin, iemand die langslangt — daar draait haar dag om. Maar de stilte hakt erin. “Daar ga je langzaam aan kapot,” zegt ze hoorbaar geraakt. Het gemis aan aandacht en nabijheid weegt zwaar. “Niet straks huilen bij mijn begrafenis,” voegt ze toe. “Doe het nu maar.”
Een buurvrouw die van betekenis is
Gelukkig is er Desiree, haar buurvrouw. Met de hond aan de lijn zwaait ze altijd even en maakt ze vaak een praatje. Zonder dat Lenie het doorhad, hield Desiree ook een oogje in het zeil — iets wat uiteindelijk levensreddend bleek.
Afgelopen winter ging het mis: Lenie gleed uit in de tuin. In de rustige straat merkte niemand iets. Pas na anderhalf uur zag Desiree haar liggen en schoot ze meteen te hulp.
Sindsdien hebben ze vaste momentjes samen. Meerdere keren per week drinken ze thee en kletsen ze bij. Voor Lenie betekenen die bezoekjes de wereld. “Dan vertel ik wat ik heb gezien,” zegt ze. “Een koolmees, een ekster, twee kinderen die langsliepen. Dat ís mijn wereld.”
Aandacht die echt binnenkomt
Het verhaal van Lenie liet Desiree niet los. Ze vond dat haar buurvrouw gezien moest worden en belde Omroep West. Verslaggever Johan kwam langs — niet alleen met cadeautjes, maar vooral met tijd en oprechte aandacht.
Lenie reageerde verbluft en zichtbaar geroerd. “Een presentje krijgen is altijd leuk,” lacht ze, terwijl ze alles rustig bekijkt. Ze praat open over haar leven. Ondanks haar leeftijd redt ze zich nog goed en oogt ze verzorgd en helder. Maar op de vraag of ze gelukkig is, valt ze even stil. “Niet altijd,” zegt ze eerlijk. “Ik ben te vaak alleen.”
Een sprankje licht in sombere dagen
De verrassing wordt compleet als ook Desiree binnenvalt. Lenie noemt haar haar reddende engel. De buurvrouw spreekt met bewondering over haar. “Ze blijft knap positief,” zegt ze. “Maar als je dagen niemand ziet, wordt het loodzwaar.”
Met de feestdagen in aantocht voelt het huis even warm. Er zijn lekkernijen, kleine cadeaus en zelfs een molentje — waar Lenie dol op is. Heel even verdrijft dat de stilte en klinkt er muziek, gelach en leven in huis.
Lenies verhaal laat zien hoe rauw eenzaamheid kan zijn, zeker bij ouderen — en al helemaal rond de feestdagen. Misschien is het een stille hint aan ons allemaal: kijk om je heen. Een bezoekje, een belletje of een kort praatje kan meer betekenen dan je denkt.
Laat dit verhaal je eraan herinneren om extra om te kijken naar mensen om je heen. 💛
