De dagelijkse worsteling
Als moeder van kleine kinderen heb ik constant het gevoel dat ik niet genoeg doe. Ook al weet ik dat het belangrijk is om gezonde maaltijden voor mijn kinderen te maken, lukt het me niet om dat elke dag te doen. Elke avond serveer ik kant-en-klaar maaltijden, niet omdat dat mijn eerste keuze is, maar omdat de drukte van mijn leven me niet veel andere opties geeft.
Mijn man en ik werken allebei op fulltime basis en aan het eind van een drukke dag wil ik snel eten op tafel hebben. Mijn kinderen komen altijd hongerig thuis en als ik in de supermarkt een maaltijd kan kopen die binnen een paar minuten klaar is, is de beslissing gauw gemaakt. Ondanks dat ik me er soms schuldig over voel, probeer ik mezelf eraan te herinneren dat ik op dit moment echt geen andere mogelijkheden zie.
Iedereen lijkt wel raad te hebben voor mijn situatie. “Waarom kook je niet alvast in het weekend en vries je het in?” vragen mensen vaak. Hoewel ik dat idee heb uitgeprobeerd, werkte het niet voor mij. Het weekend is juist de tijd waarin ik iets leuks wil doen met mijn kinderen en wil bijkomen van de drukte van de week. Na een week hard werken wil ik gewoon relaxen in plaats van uren in de keuken door te brengen voor de rest van de week.
Velen raden me aan om andere prioriteiten te stellen, want mijn kinderen verdienen eten waar tijd en liefde in is gestoken. Natuurlijk verdienen ze dat, maar op dit moment is er niet meer mogelijk. Mijn dagen zijn een constante race van werk naar school, sportactiviteiten en weer naar huis. En dan moeten ze ook nog op tijd naar bed, want genoeg slaap is cruciaal voor hun gezondheid.
Soms probeer ik mezelf gerust te stellen met de gedachte dat kant-en-klare maaltijden alsnog groenten bevatten. Toch weet ik deep down dat het niet hetzelfde is als een versgemaakte maaltijd. Het idee dat er meer zout en suiker in die maaltijden zit, speelt vaak door mijn hoofd. Maar de gedachte om elke dag een vers diner te maken, maakt me alleen maar gestresst.
Oprechte verbinding
Soms voel ik een steek van jaloezie en schuldgevoel als ik andere moeders hun kinderen met huisgemaakte maaltijden naar school zie sturen. Maar ik herinner mezelf eraan dat elke ouder zijn eigen uitdagingen heeft. Ook al zijn mijn maaltijden misschien niet altijd geweldig, ik ben er wel op andere manieren voor mijn kinderen. Ik help ze met hun huiswerk, bied steun in moeilijke tijden en ben aanwezig bij hun sportevenementen.
In de supermarkt, als ik weer eens een magnetronlasagne of een pastaschotel oppak, vraag ik me af of ik ooit mijn routine kan veranderen. Misschien verandert mijn aanpak als de kinderen ouder worden en zelf kunnen meehelpen met koken. Of misschien vind ik een betere balans tussen werk, gezin en koken. Maar voor nu is dit hoe ik het regel.
Het is misschien niet ideaal en anderen zouden het anders aanpakken. Toch doe ik wat ik kan met de tijd en energie die ik heb. Ook al zijn kant-en-klaar maaltijden niet perfect, mijn kinderen klagen niet. Ze weten dat ik mijn best doe, zelfs als het eten niet altijd het meest voedzaam is. Uiteindelijk draait het om samen gelukkig zijn, ook als dat betekent dat er soms een kant-en-klare maaltijd uit de magnetron komt in plaats van een verse salade.
Misschien verandert mijn aanpak als mijn leven ooit minder hectisch wordt. Voor nu is dit de realiteit waarin ik leef en daar moet ik het mee doen.