Het is daarom cruciaal voor ouders om het gedrag van hun kinderen niet passief te tolereren, maar juist om te leren hoe ze er effectief mee om kunnen gaan. Het verhaal van een moeder illustreert dit goed. Ze had te maken met veelvuldige driftbuien van haar dochter sinds ze naar school ging. Ze zocht advies bij de schoolpsycholoog en ontving een tip die ze zeer nuttig vond.
De psycholoog suggereerde dat ze haar kind één simpele vraag moest stellen om haar te helpen kalmeren en haar driftbui te evalueren. De bedoeling van de vraag was om haar dochter te helpen haar woede beter te begrijpen door te vragen: “Is dit een groot, middelgroot of klein probleem?”
Zelfs jongere kinderen kunnen vaak de ernst van hun problemen inschatten. Wanneer het kind een antwoord geeft, moet je dit serieus nemen, wat het ook zegt. Op dit punt is het belangrijk om uit te leggen dat grote problemen vaak moeilijk op te lossen zijn, middelgrote problemen zorgvuldige aanpak vereisen en kleine problemen over het algemeen eenvoudig zijn op te lossen. Door hier zo over na te denken, leren kinderen hun problemen te analyseren en zelf oplossingen te vinden.
Volgens de moeder zag ze meteen resultaat. Toen haar dochter begon te huilen omdat haar favoriete broek nog niet droog was, stelde de moeder haar de vraag: “Alice, is dit een groot, middelgroot of klein probleem?” Toen het meisje besefte dat het probleem niet groot genoeg was om haar driftbui te rechtvaardigen, spoorde haar moeder haar aan om na te denken over een oplossing. De dochter zei zonder twijfel dat ze gewoon een andere broek zou aantrekken totdat de ander droog was.
Als je te maken hebt met driftbuien van je kind, of ouders kent die het moeilijk hebben met dit gedrag, probeer dan deze methode aan te raden. Dit simpele hulpmiddel kan helpen om het probleem op een rustige en constructieve manier aan te pakken.
