Marie, een vrouw van 81, woont alleen in een rustig dorp en ervaart vaak gevoel van eenzaamheid. Haar vier volwassen kinderen hebben hun eigen drukke leven. Ook al houdt ze veel van ze, merkt ze dat ze zelden bellen en meestal alleen wanneer ze iets van haar nodig hebben. “Mijn kinderen bellen enkel als het nodig is,” zegt ze wat verdrietig.
Marie heeft haar leven gewijd aan de zorg voor haar gezin. Ze stond altijd voor hen klaar, of het nu ging om kleding verstellen of oppassen op haar kleinkinderen. Haar huis was ooit levendig met spelende kinderen en de geur van versgebakken koekjes. Die tijden zijn veranderd; haar kinderen zijn nu uitgevlogen en hebben hun eigen gezinnen.
Marie begrijpt dat ze druk zijn, maar de weinige telefoontjes doen haar pijn. Ze mist de lange gesprekken, het delen van herinneringen, en het simpele plezier van een gesprek dat verder gaat dan alleen hulp vragen. Als ze zelf contact probeert te maken, krijgt ze vaak snelle en korte reacties, wat haar ontmoedigt.
Marie begrijpt dat haar kinderen het druk hebben, maar ze voelt zich steeds meer buitengesloten. Ze vult haar dagen met lezen, puzzels maken en wandelingen, maar de stilte in huis blijft zwaar op haar drukken. Ze wil haar kinderen niet belasten, maar mist het gevoel van erbij horen en belangrijk zijn, niet alleen als hulpstuur, maar als moeder.
Ze vraagt zich af of haar toekomst een leven in eenzaamheid zal zijn, waarin ze zichzelf bezighoudt met kleine dingen zoals tuinwerk en bakken. Ondanks haar begrip voor hun drukke agenda’s, blijft Marie hopen op spontane telefoontjes en echte momenten van verbinding met haar kinderen. Ze verlangt naar de tijd dat haar huis weer vol was met liefde en aandacht, en hoopt dat haar kinderen op een dag beseffen hoeveel ze voor hen betekent, niet alleen als iemand die helpt, maar als de moeder die altijd onvoorwaardelijke liefde heeft gegeven.
Hoe zou jij hiermee omgaan?
