Marie is 81 en woont alleen in een rustig dorpje, waar ze zich vaak eenzaam voelt. Met vier volwassen kinderen die hun eigen leven leiden, voelt ze zich soms vergeten. Hoewel ze veel van haar kinderen houdt, belt ze alleen als ze iets nodig hebben. “Mijn kinderen melden zich alleen als ze iets nodig hebben,” fluistert ze.
Marie heeft haar hele leven voor haar gezin gezorgd. Ze was altijd beschikbaar, of het nou ging om kleding repareren of oppassen op haar kleinkinderen. Haar huis was ooit vol leven met kinderen die spelen en de geur van versgebakken koekjes. Maar die tijden zijn voorbij; haar kinderen hebben hun eigen gezinnen gevormd.
Marie begrijpt dat hun levens druk zijn, maar het doet haar pijn dat de telefoontjes zo zeldzaam zijn. Ze mist de diepe gesprekken en het delen van herinneringen. Wanneer ze zelf probeert te bellen, krijgt ze vaak korte en gehaaste antwoorden, wat haar verdrietig maakt.
Lees verder over dit aangrijpende verhaal op de volgende pagina…
