Marie is 81 en woont in een klein dorpje, waar ze zich vaak alleen voelt. Ze heeft vier volwassen kinderen die druk bezig zijn met hun eigen levens. Hoewel ze veel om hen geeft, zijn de belletjes van haar kinderen schaars en vooral wanneer ze iets nodig hebben. “Ze bellen alleen als ze iets van me willen,” zegt ze zachtjes.
Marie heeft altijd voor haar familie gezorgd. Ze stond altijd klaar, of het nu ging om het herstellen van kleding of het oppassen op haar kleinkinderen. Vroeger was haar huis een levendige plek met spelende kinderen en de geur van verse koekjes. Maar die tijden zijn veranderd nu haar kinderen hun eigen weg zijn gegaan en gezinnen hebben gesticht.
Marie begrijpt dat hun levens vol bezigheden zijn, maar de zeldzame telefoontjes doen haar pijn. Ze verlangt naar diepgaande gesprekken, samen herinneringen ophalen, en gewoon te praten zonder dat het alleen om hulp vragen draait. Wanneer ze zelf belt, krijgt ze vaak korte antwoorden, wat haar verdrietig maakt.
Ondanks dat ze weet dat haar kinderen het druk hebben, voelt ze zich steeds meer alleen en alsof ze aan de kant wordt geschoven. Ze probeert haar dagen te vullen met boeken lezen, puzzels en wandelingen, maar de stilte in huis is zwaar. Marie wil haar kinderen niet lastigvallen, maar ze mist die verbondenheid en het gevoel waardevol te zijn voor hen. Niet alleen als iemand die hulp biedt, maar ook als hun moeder.
Ze vraagt zich af of dit haar toekomst is: eenzaam en voortdurend afleiding zoekend met kleine taken zoals tuinieren of bakken. Hoewel ze begrijpt dat hun agenda’s vol zitten, hoopt Marie stiekem op meer onverwachte telefoontjes en momenten van echte verbinding. Ze verlangt naar de tijd dat haar huis gevuld was met liefde en aandacht, en ze hoopt dat haar kinderen op een dag zullen zien hoeveel ze voor hen betekende, niet alleen als hulpje, maar als hun moeder vol onvoorwaardelijke liefde.
Wat zou je doen in zo’n situatie?
