Eenzaamheid
Wat Jannie’s situatie nog pijnlijker maakt, is het besef dat haar hoop om bij een van haar vier kinderen in te trekken niet wordt vervuld. Dat haar kinderen niet in staat zijn haar in huis te nemen, raakt haar diep en zorgt voor tranen.
Ze voelt zich geplaagd door eenzaamheid en de verwachting dat ze haar kinderen maar zelden zal zien. Ondanks dat ze niets tegen het verzorgingshuis of het personeel heeft, valt de emotionele last van deze overgang haar zwaar.
Het achterlaten van haar thuis en routine voelt als het loslaten van alles wat haar lief is. Ze staat op het punt om voor haar dagelijkse behoeften afhankelijk te worden van anderen. Dit roept vragen op over onze zorg voor de ouderen en de plek van familie daarin. Het laat ons stilstaan bij de emoties die spelen bij dergelijke levensveranderingen en nodigt ons uit om na te denken over hoe we voor onze eigen ouders willen zorgen en hoe we hen een gevoel van veiligheid en comfort kunnen geven.
