Maand na maand krap bij kas
Praat je met Anita, dan hoor je vooral hoe moe en gefrustreerd ze is. Ze voedt haar kinderen alleen op en leeft van de bijstand; dat bedrag is volgens haar simpelweg niet genoeg om normaal rond te komen, laat staan om af en toe iets leuks met de kids te doen. “Aan het eind van de maand is de bodem in zicht,” zegt ze terwijl ze haar boodschappenlijst voor de zoveelste keer nacheckt. “Je blijft wikken en wegen: wat kan nu, wat moet wachten?”
Overleven in plaats van echt leven
Volgens Anita denken veel mensen dat je het met een uitkering makkelijk hebt, maar in het echt voelt het als iedere dag overleven. Elke euro gaat drie keer door je handen. Huur en vaste lasten slokken bijna alles op, en wat er dan overblijft is te weinig voor iets extra’s. “Een dagje eruit? Film? Zwembad? Klinkt klein, maar meestal niet haalbaar.”
Het doet haar pijn dat ze haar kinderen zo vaak teleur moet stellen. Als ze willen meedoen met wat vriendjes doen, moet ze soms “nee” zeggen. “Je voelt je zó machteloos als ouder. Je wilt dat je kinderen gewoon kind kunnen zijn, zonder geldstress.”
Onverwachte klappen die je planning slopen
Net als je denkt eindelijk een paar tientjes opzij te kunnen zetten, gaat er weer iets kapot. “Laatst gaf de wasmachine de geest,” verzucht ze. “Dan ligt je hele planning meteen in puin. Geen buffer, geen speling.” Het zijn die onvoorziene uitgaven die haar wakker houden: een koelkast die ermee stopt, schoolspullen die vervangen moeten worden, een rekening van de tandarts. Het geld is er gewoon niet.
Alles stijgt, de uitkering niet
Je ziet het overal: boodschappen worden duurder, de energierekening schiet omhoog en zelfs een ritje met de bus tikt aan. “De prijzen rennen weg, maar de uitkering blijft achter,” zegt Anita. “Er wordt verwacht dat je rondkomt van een bedrag dat nog net genoeg is om te bestaan. Genieten? Dat woord verdwijnt gewoon uit je woordenboek.”
Je buitengesloten voelen
Dat knagende idee dat jij en je kinderen niet kunnen meedoen, is misschien nog wel het ergst. Anita gunt haar kinderen gelijke kansen, maar het lukt niet altijd. “Soms voelt het alsof je tekortschiet,” geeft ze toe. “Ik doe wat ik kan, maar ik kan ze niet geven wat ze verdienen. Dat steekt.”
Vastlopen in het systeem
Werk zou de uitweg moeten zijn, maar juist daar loop je vast. “Als je iets bijverdient, word je gekort. En de regels zijn zo ingewikkeld dat je bang bent iets fout te doen.” Het voelt voor haar als een vicieuze cirkel: je probeert vooruit te komen, maar elke stap vooruit kost je ergens anders geld of zekerheid. “Het idee dat je nooit echt verder komt, dat breekt je.”
Lotgenoten zoeken en samen je stem laten horen
Om niet te verdrinken in dat gevoel, zoekt Anita anderen op die hetzelfde meemaken. In online groepen en op fora vindt ze herkenning. “Ik ben echt niet de enige,” zegt ze. Samen met andere moeders pleit ze voor een hogere uitkering en wat meer lucht. “We vragen geen luxe, we willen gewoon af en toe iets leuks kunnen doen met de kinderen zonder meteen stress te krijgen.”
Het gaat om meer dan geld: waardigheid en kansen
Voor Anita draait het niet alleen om een hoger bedrag op papier. Ze wil een systeem dat je helpt om uit armoede te komen, niet eentje dat je erin vasthoudt. “Het gaat om waardigheid,” zegt ze. “Dat je mee kunt doen, dat je mag bijdragen en je kinderen uitzicht kunt bieden.”
Een boodschap voor de politiek
Volgens Anita wordt er veel gepraat over armoedebestrijding, maar merkt ze daar in het dagelijks leven weinig van. “Kom luisteren naar de mensen die dit elke dag voelen. Niet alleen rapporten lezen, maar in gesprek gaan met wie het raakt.” Ze hoopt op snelle verandering, voor haar gezin en voor iedereen die in dezelfde situatie zit.
Haar wens is helder: een eerlijkere uitkering, geen straf op bijverdienen en ondersteuning waardoor werken echt loont. “Iedereen verdient een beetje geluk,” zegt ze zacht. “Ik wil mijn kinderen laten zien dat er meer is dan alleen maar overleven. Daar is beleid voor nodig dat ons niet tegenwerkt, maar meeneemt. Tot die tijd blijf ik mijn stem laten horen.”
