Anja zat aan de keukentafel en keek bedrukt naar de tuin. Ze was dol op haar kleine stukje paradijs; het was haar toevluchtsoord na lange werkdagen. Maar de laatste weken werd die rust verstoord door haar nieuwe buren. Ze waren net naast haar komen wonen, en hun tuinfeesten, die vaak tot diep in de nacht doorgingen, waren lawaaierig en hinderlijk. Anja klaagde normaal niet snel. “Laat ze plezier hebben,” dacht ze, “zolang ze maar een beetje rekening houden met anderen.”
Maar nu hadden de buren een nieuwe klacht. Ze hadden geklaagd over hun gebrek aan privacy. Ze voelden zich ‘begluurd’, vooral door Anja, en ze vonden dat de schutting hoger moest. Anja had hen vriendelijk verteld dat de huidige schutting van 1,80 meter meer dan voldoende was voor haar en dat ze niet van plan was deze te verhogen. Tot haar verbazing stelden de buren voor dat zij de schutting zou verhogen, op haar kosten.
“Echt?!” dacht Anja. Ze kon haar oren niet geloven. “Jullie willen een hogere schutting, maar ik moet ervoor betalen? Hoe absurd!” Ze voelde de woede in haar opkomen. Ze werkte hard voor haar geld en kon het niet veroorloven zomaar honderden euro’s uit te geven aan een schutting die ze niet eens nodig had.
De volgende dag vond ze een brief in haar brievenbus. Het was van de buren. Nu eisten ze formeel dat de schutting verhoogd zou worden, en ze lieten doorschemeren dat ze, als Anja weigerde, een klacht zouden indienen bij de gemeente. De dreiging was duidelijk: als Anja niet betaalde, zouden ze het haar moeilijk maken.
Lees verder op de volgende pagina…
