Het Verbond Tussen Anja en Minoes
Mijn trouwe kat Minoes is al zestien jaar bij me en inmiddels een onmisbaar deel van mijn leven. In dit stille huis is hij mijn maatje, veel meer dan alleen een huisdier. Helaas is hij nu erg ziek. De dierenarts heeft zelfs voorgesteld om hem in te laten slapen. Dat zou misschien beter voor Minoes zijn, maar ik kan dat niet over mijn hart verkrijgen. Zonder hem zou ik me ontzettend eenzaam voelen.
Elke dag zie ik hoe Minoes meer aftakelt. Hij heeft geen trek, lopen gaat moeizaam, en de energie van de oude Minoes is bijna verdwenen. Hij ligt vaak uren in zijn mand en voelt koud aan als ik hem probeer te knuffelen. De dierenarts heeft me verteld dat hij veel pijn heeft en dat inslapen het meest humane zou zijn. Maar alleen al de gedachte zonder hem verder te moeten, maakt me bang. Wie begroet me straks ’s ochtends, en wie houdt me gezelschap op de bank?
Niet iedereen om me heen begrijpt mijn worsteling. Velen zeggen dat ik hem moet laten gaan en dat ik hem onnodig laat lijden. Maar Minoes heeft een bijzondere plek in mijn hart. Hij kwam in ons leven toen mijn man nog leefde, tijdens een tijd vol liefde en blijdschap. Na de dood van mijn man is Minoes mijn steun en toeverlaat geworden, hij hielp me door de eerste zware jaren. Hij was er altijd, als steun in mijn verdriet, een constante metgezel toen alles stilviel.
Als Minoes er niet meer is, zou dat voelen als het verliezen van een stukje van mezelf. Alsof ik de laatste band met mijn verleden moet loslaten, iets waar ik nog niet klaar voor ben. Misschien laat ik hem langer lijden dan goed is, maar zonder hem weet ik niet wie ik ben. Mijn kinderen wonen ver weg, en veel vriendinnen zijn er niet meer. De dagen zijn lang en leeg zonder zijn aanwezigheid. Minoes vult die leegte sinds de dag dat hij bij me kwam wonen.
Volg het verhaal verder op de volgende pagina
