Anja zat aan tafel in haar keuken en keek met een frons naar buiten, de tuin in. Ze hield enorm van haar eigen stukje paradijs; het was haar rustige plekje na lange dagen werken. Maar sinds kort werd die rust verstoord door haar nieuwe buren. Zij waren pas naast haar komen wonen, en hun tuinfeestjes, die vaak doorgingen tot laat in de nacht, maakten nogal wat lawaai. Anja was echter niet iemand die snel klaagt. “Laat ze maar genieten,” dacht ze, “zolang ze ook een beetje rekening houden met de anderen.”
Nu hadden de buren ergens anders over geklaagd. Ze hadden opmerkingen gemaakt over het gebrek aan privacy. Ze voelden zich ‘begluurd’, vooral door Anja, en vonden dat er een hogere schutting moest komen. Anja had hen op een vriendelijke manier verteld dat de huidige schutting van 1,80 meter voor haar meer dan genoeg was en dat ze niet van plan was deze hoger te maken. Tot haar verbazing stelden de buren voor dat zij de schutting zou verhogen, en dat op haar kosten.
“Echt waar?!” dacht Anja vol ongeloof. “Jullie willen een hogere schutting, maar ik moet ervoor betalen? Wat is dat voor onlogische gedachte?” Ze voelde de boosheid in zich opwellen. Ze werkte hard voor haar geld en kon het zich niet veroorloven zomaar honderden euro’s uit te geven aan een schutting die ze niet nodig had.
De dag erop vond ze een brief in haar brievenbus. Hij was van de buren. Ze eisten nu officieel dat de schutting verhoogd zou worden en schreven dat, als Anja weigerde, ze eventueel een klacht bij de gemeente zouden indienen. De boodschap was duidelijk: als Anja niet betaalde, zouden ze haar het leven zuur maken.
Lees verder op de volgende pagina…