“Ik noem mezelf Linda, maar dat is niet mijn echte naam. Het is om anoniem te blijven. Vandaag vertel ik over een ervaring die veel ouders vast bekend voorkomt: de schoolfoto’s van mijn zoon.
Je verwacht een prachtige herinnering, maar wat ik kreeg was volledig anders dan wat ik had gewild. Naar mijn mening had de juf beter moeten opletten.” Het leek een normale dag, zoals elke andere schoolfotodag.
Ik had mijn zoon netjes aangekleed, zijn haar gekamd, en hij ging met een grote lach naar school.
Toen ik hem die ochtend uitzwaaide, fantaseerde ik al hoe schattig hij op de foto’s zou staan. Maar toen ik de foto’s terugzag, was ik verbaasd. Mijn zoon stond erop met een verwarde blik, zijn haar alle kanten op alsof hij net uit bed kwam.
Zijn kleren waren gekreukeld, en zijn gezicht had een ongelukkige uitdrukking. Ik kon mijn ogen niet geloven.
Het is misschien niet helemaal eerlijk om de juf de schuld te geven. Maar ik vraag me toch af: had ze niet even kunnen kijken of alles goed zat voordat mijn zoon op de foto ging?
Even zijn haar kammen of zijn shirt gladstrijken had al een groot verschil gemaakt.
Toen ik mijn zorgen deelde met de school, kreeg ik een standaardantwoord: “Volgend jaar beter.” Maar dat is niet het punt. Het gaat om de zorg en aandacht voor details die onze kinderen verdienen, vooral bij speciale momenten die we willen bewaren.
Deze ervaring heeft me doen beseffen dat ik misschien meer betrokken moet zijn bij dit soort gelegenheden. Volgend jaar zorg ik ervoor dat ik erbij ben om erop toe te zien dat alles goed verloopt. Het gaat uiteindelijk om de herinneringen die we maken en bewaren voor onze kinderen.
Ik deel dit verhaal niet om iemand te beschuldigen, maar om bewustzijn te creëren over hoe kleine dingen een groot verschil kunnen maken. En om te verduidelijken, ‘Linda’ is een fictieve naam om mijn privacy te waarborgen.
