Elke ochtend trapt de elfjarige Hamza vol trots op zijn fatbike naar school. Voor hem is die fiets veel meer dan alleen een manier om ergens te komen; het is een teken van vrijheid, zelfstandigheid en volwassen worden. Zijn vader, die een bescheiden inkomen heeft, moest echt zijn best doen om de fatbike te kunnen kopen. Hij spaarde wekelijks geld, leverde statiegeldflessen in en hield vol, allemaal om zijn zoon iets te geven dat veel meer was dan zomaar een materieel bezit.
Vrijheid met een prijs
Toen Hamza eindelijk zijn fatbike ontving, was hij dolblij. Het was niet alleen omdat hij iets nieuws kreeg, maar omdat hij voelde dat hij iets belangrijks had bereikt. Hij ervaart nu verantwoordelijkheid, leert navigeren in het verkeer en bouwt aan zijn zelfvertrouwen. Deze dagelijkse fietstocht is voor hem een symbool van onafhankelijkheid. Maar die vrijheid komt onder druk te staan door een nieuw wetsvoorstel dat een minimumleeftijd voor fatbikegebruikers overweegt, waardoor Hamza’s dagelijkse rit in gevaar komt.
De menselijke kant van de regelgeving
Er is steeds meer aandacht voor ongelukken met fatbikes, en dat is begrijpelijk. Sommige jongeren rijden gevaarlijk en vormen een risico voor zichzelf en anderen. Dit betekent echter niet dat alle kinderen niet met een fatbike kunnen omgaan. Hamza kent de verkeersregels goed, rijdt verantwoordelijk en heeft laten zien dat hij betrouwbaar is. Een algemene leeftijdsgrens houdt helaas geen rekening met deze verschillen.
Wat de wet niet ziet
Voor Hamza en zijn gezin is de fatbike ook een praktische oplossing. Zonder auto is het een handige en betaalbare manier om naar school te gaan. De bus nemen zou niet alleen meer tijd kosten, maar Hamza ook zijn dagelijkse portie beweging, vrijheid en plezier ontnemen. Een wet die bedoeld is om te beschermen, zou in dit geval juist iets waardevols wegnemen.
Verantwoordelijkheid kun je leren – als je de kans krijgt
In onze maatschappij maken we steeds vaker regels op basis van incidenten in plaats van vertrouwen. We ontnemen daarmee kinderen zoals Hamza de kans om zelfstandig te worden. Verantwoordelijkheid leer je niet op de achterbank van een bus, maar op een fiets, zelf in het verkeer, door ervaring op te doen. Ouders willen hun kinderen waarden meegeven: respect, veiligheid, en zelfstandigheid. Dat kan alleen als we hen de ruimte geven om te leren.
Meer dan een fiets
De fatbike van Hamza is niet zomaar een tweewieler. Het is het resultaat van volharding, vertrouwen en persoonlijke groei. Het laat zien wat mogelijk is, zelfs met beperkte middelen. Een algemene wet zou zomaar dat alles teniet kunnen doen. Daarom is het belangrijk om regels met aandacht voor nuance te benaderen, en ruimte te laten voor ouders en kinderen die wél verantwoordelijk kunnen handelen.
