Voor veel mensen is een eigen tuin het ultieme ideaal: een plek met groen waar jij het voor het zeggen hebt. Voor Astrid, 61 jaar, pakt dat alleen niet altijd zo idyllisch uit. De boom van haar buren strooit elk najaar zóveel bladeren haar tuin in dat het haar knap begint te irriteren. In de herfst lijkt haar erf soms meer op een bosbodem: bladeren over de bloemperken, het terras en zelfs in de vijver. Ze heeft meerdere keren netjes gevraagd of de buren de boom willen snoeien, maar daar blijft het bij—er gebeurt niets.
Astrid is al jaren verknocht aan haar tuin. Ze geniet ervan om haar bloemen te verzorgen en op het terras een boek open te slaan. Maar sinds de boom naast haar tuin zo hard is gegroeid, is het onderhoud flink intensiever. Bijna dagelijks loopt ze met een bezem rond om blad te vegen en de vijver schoon te houden. Toch voelt het als dweilen met de kraan open: zodra er wat wind staat, dwarrelen er weer nieuwe bladeren naar beneden en ligt alles opnieuw vol.
Ze heeft haar buren nog eens rustig aangesproken. “Het ís een mooie boom, absoluut,” zegt Astrid. “Maar ik krijg er wel al die bladeren bij.” De buren wuiven het weg. “Blad hoort nu eenmaal bij de herfst,” kregen ze terug, met daarbij de opmerking dat een beetje natuur niet schaadt.
Dingen om af te wegen en naar oplossingen zoeken
Na weken vegen en zonder resultaat bij haar buren, begint het Astrid zwaar te vallen. Ze houdt van bomen en weet dat ze veel waarde hebben, maar het kost haar simpelweg veel extra tijd om alles bij te houden. De extra klusjes door die ene boom drukken steeds zwaarder. “Ik wil niet elk weekend met die bezem in de weer zijn,” zegt ze moedeloos. “Dit is mijn tuin, geen verzamelplek voor andermans blad.”
Ze denkt erover om officieel een melding te doen, te kijken of mediatie kan helpen of het onderwerp in de buurt aan te kaarten—met de hoop dat de buren eindelijk inzien hoe vervelend het voor haar is. Tegelijk twijfelt ze, bang dat het de sfeer met de buren kan verpesten.
Een burenruzie wil Astrid absoluut voorkomen, maar ze wil ook gewoon zorgeloos genieten van haar eigen tuin. Het blijft een lastig evenwicht. Ze voelt de spagaat tussen haar liefde voor groen en de dagelijkse frustratie van opruimen. Elke keer dat ze klaar is, en de wind weer een lading blad neerlegt, denkt ze: waarom is het zo ingewikkeld om een beetje rekening met elkaar te houden?
Misschien, zo overweegt ze, is het verstandig om nog eens het gesprek aan te gaan en samen een oplossing te bedenken—of de buren uit te nodigen om een keer mee te helpen met het blad. Uiteindelijk wil ze simpelweg in haar tuin kunnen zitten zonder voortdurend achter de natuur aan te moeten lopen. Voor nu houdt Astrid hoop: of haar buren bewegen mee, of de wind draait een keer haar kant op.
