Floor, 32, zit midden in de organisatie van haar droombruiloft. De to-do-lijst groeit met de dag, en ze kan niet wachten om haar grote liefde het jawoord te geven.
De feestvreugde die je normaal bij deze fase verwacht, wordt alleen overschaduwd door de reacties van vrienden op haar verzoek om 200 euro bij te dragen. ‘Dit vraag je niet zomaar,’ zucht Floor. ‘Ik ging er altijd vanuit dat je elkaar steunt bij belangrijke momenten.’
Voor haar draait de bruiloft niet alleen om liefde, maar ook om vriendschap. Als kind zag ze deze dag al voor zich: een toffe locatie, bloemen die precies kloppen, en zo’n taart die de hele setting afmaakt. Net als veel stellen nu, loopt Floor echter tegen de stijgende kosten aan. ‘De prijzen zijn echt niet normaal. Je schrikt gewoon van wat alles tegenwoordig kost,’ vertelt ze. ‘Toen dacht ik: waarom zouden gasten niet een beetje kunnen meedoen? We staan toch voor elkaar klaar bij dit soort mijlpalen?’
Reacties die ze niet zag aankomen
Floor verwachtte begrip. ‘Ik dacht dat ze het zouden zien als samen investeren in een mooie dag.’ Maar dat pakte anders uit.
De reacties liepen uiteen, en een paar vrienden waren er duidelijk niet blij mee. ‘Het gaat me niet om het geld op zich; voor mij voelde het logisch om met z’n allen bij te dragen aan iets bijzonders,’ zegt Floor. ‘Het deed pijn om te horen dat sommigen er zelfs boos om werden.’
Een deel van de weerstand kwam voort uit het idee dat een bruiloft voelt als een cadeau van het bruidspaar aan de gasten, niet als een verplichting voor de genodigden. ‘Sommigen zeiden dat ze zich onder druk gezet voelden,’ vertelt Floor. ‘Dat is echt het laatste wat ik wil. Ik wil juist dat iedereen een topdag heeft.’ Dat haar verzoek de sfeer negatief beïnvloedde, raakte haar. ‘Iets wat mooi hoort te zijn, voelt nu ineens ingewikkeld.’
Wat het met haar doet
De combinatie van regelstress en de felle reacties zorgt voor spanning. ‘Het is een emotionele achtbaan: blij, teleurgesteld, hoopvol, en weer terug,’ legt ze uit. ‘Ik snap hun kant, maar het is óók mijn dag,’ voegt ze toe. ‘Ik hoopte gewoon op wat steun en begrip.’
Ze vraagt zich geregeld af hoe ze het anders had kunnen aanpakken. ‘Misschien had ik het beter moeten toelichten,’ zegt ze. ‘Meer uitleg geven over waarom ik die bijdrage vraag.’ De gesprekken met vrienden verlopen daardoor soms beladen. ‘Het voelt alsof ik ze klem heb gezet,’ geeft ze toe. ‘Dat is nooit mijn bedoeling geweest.’
Ondanks alles blijft Floor erop hopen dat haar vrienden haar intenties gaan zien. ‘Ik hoop dat ze snappen dat ik het beste voor iedereen wil.’ Deze hele situatie laat haar ook nadenken over wat vriendschap betekent. ‘Het draait om delen — niet alleen als alles makkelijk is,’ zegt ze. ‘Achteraf had ik misschien vanaf het begin transparanter moeten zijn over de kosten en waarom ik bepaalde keuzes maak.’
Uiteindelijk leert ze dat duidelijke communicatie de basis is voor begrip. ‘Niet iedereen denkt hetzelfde of heeft dezelfde prioriteiten,’ concludeert ze. ‘Maar ik hoop dat mijn vrienden me toch steunen — niet alleen omdat ze het snappen, maar omdat ze voelen dat ik het oprecht bedoel.’ Terwijl de trouwdag snel dichterbij komt, blijft Floor zoeken naar een manier waarop zowel haar droom als haar vriendschappen heel blijven.
