Toen Bart 48 was en in zijn rustige buurtje kwam wonen, had hij nooit kunnen bedenken dat die rust zou worden verstoord. Maar een paar maanden geleden kwamen zijn nieuwe buren, Joris en Sophie, met hun jonge gezin naast hem wonen. In het begin leek alles goed: een jong stel met twee kinderen van vier en zes die hier hun thuis maakten. Alles leek in orde, dacht Bart. Maar de situatie bleek anders uit te pakken.
De problemen begonnen toen de kinderen van zijn nieuwe buren hun vrije tijd op een schommel in de tuin doorbrachten. Voor de kinderen fantastisch om buiten te spelen, maar voor Bart werd het een bron van irritatie. Elke zonnige dag, zelfs als er maar een beetje zon was, leek die schommel niet stil te staan. Het gelach en geschreeuw van de kinderen vulde de lucht, terwijl dat piepende geluid van het speeltoestel door de hele buurt klonk. Het leek alsof het geluid zich vermenigvuldigde zodra het de houten schutting raakte.
Of Bart nu in zijn tuin van zijn koffie wil genieten of de ramen sluit, dat vervelende gekraak lijkt nooit te stoppen. Het is alsof de kinderen er van vroeg in de ochtend tot laat in de middag op spelen en het verstoort zijn dagelijkse ritme. Van zijn rustige tuin is weinig meer over en dat begint hem steeds meer dwars te zitten.
Op een dag besloot hij het direct bij Joris en Sophie aan te kaarten. Hij vroeg hen vriendelijk om een oplossing te overwegen: misschien het speeltoestel ergens anders in de tuin zetten of het zelfs helemaal weghalen. Sophie keek hem verbaasd aan en verklaarde dat kinderen nu eenmaal lawaai maken. Dat is normaal voor hun leeftijd, zei ze. Joris stemde stilzwijgend in, alsof daarmee alles al gezegd was. Zijn verzoek werd vriendelijk maar resoluut afgewezen.
De reactie van zijn buren deed Bart toch wel twijfelen. Niet alleen werd zijn verzoek genegeerd, hij kreeg ook het gevoel als ondankbaar en ongezellig te worden weggezet. Natuurlijk snapt hij dat het normaal is voor kinderen om te spelen, maar een beetje begrip voor de buren zou best mogen, toch?
Het Geduld Wordt Getest
Wat begon als een kleine frustratie, is nu uitgegroeid tot een behoorlijke irritatie. Elke keer als Bart probeert te ontspannen met een kop koffie of een goed boek, begint het lawaai opnieuw. Het gekraak, het geschreeuw – het lijkt altijd aanwezig. Hij overweegt zelfs om geluidsdichte ramen te installeren, maar dat lijkt wat overdreven. Dit is tenslotte zijn huis en tuin, en ook hij verdient wat rust, toch?
Hij denkt erover om met andere buren te praten, want hij kan zich niet voorstellen dat hij de enige is die zich hieraan stoort. Misschien kunnen ze samen een manier vinden om Joris en Sophie te vragen wat meer rekening met hen te houden. En als dat niet werkt, ziet hij zich gedwongen weer bij hen aan te kloppen voor een andere oplossing.
Totdat er een oplossing komt, blijft Bart zich door de dagen slepen. De schommel blijft piepen en kraken, terwijl de kinderen er vrolijk op spelen. Zijn ooit zo vredige tuin is niet langer de oase van rust die het was, en dat blijft hem dwarszitten. Hij hoopt op betere tijden en misschien wat meer stilte.
