Toen Bart, nu 48 jaar oud, zo’n vijftien jaar geleden in zijn rustige wijk kwam wonen, had hij nooit gedacht dat die rust verstoord zou worden. Een paar maanden geleden verhuisden Joris en Sophie met hun jonge gezin naar het huis naast hem. In het begin leek er niets aan de hand: een jong stel met twee kinderen van vier en zes dat zich hier vestigde. Niks om je zorgen over te maken, dacht Bart. Maar de werkelijkheid bleek anders uit te pakken.
De problemen begonnen toen de kinderen van zijn buren elke vrije minuut op de schommel in de tuin doorbrachten. Ideaal voor de kleintjes die van buitenspelen houden, maar voor Bart werd het een dagelijkse bron van ergernis. Op iedere zonnige dag, en zelfs als het alleen een beetje droog was, stond die schommel geen moment stil. Het vrolijke gelach en gegil van de kinderen vulden de lucht, terwijl het piepende geluid van het speeltoestel door de hele buurt hoorbaar was. Alsof het geluid steeds harder werd zodra het de houten schutting bereikte.
Of Bart nu van zijn koffie in de tuin wilde genieten of binnen de ramen dichtdeed, het vervelende gekraak leek maar niet te stoppen. Het voelde alsof de kinderen van ’s ochtends vroeg tot laat in de middag speelden, wat zijn dagelijkse leven behoorlijk in de war bracht. De rustige tuin waarvan hij zo hield, verloor zijn charme, en dat begon hem steeds meer te frustreren.
Op een dag nam hij de stap om direct bij Joris en Sophie aan te kloppen. Beleefd vroeg hij of ze een oplossing konden bedenken: misschien het speeltoestel elders in de tuin zetten of het helemaal weghalen. Sophie keek hem met grote ogen aan en zei verbaasd dat kinderen nou eenmaal lawaai maken. Het hoorde bij hun leeftijd, voegde ze er vriendelijk aan toe. Joris knikte instemmend, alsof er niets meer over te zeggen viel. Het verzoek werd vriendelijk doch beslist afgewezen.
De reactie van zijn buren deed Bart twijfelen aan zijn initiatief. Zijn verzoek werd niet ingewilligd en nu voelde hij zich als een saaie en ondankbare buur afgeschilderd. Natuurlijk begrijpt hij dat spelen belangrijk is voor kinderen, maar een beetje begrip van hun kant zou behulpzaam zijn geweest.
De Grens van Geduld
Wat begon als een lichte ergernis, is nu uitgegroeid tot een flinke bron van frustratie. Elke keer als Bart zich probeert te ontspannen met een kop koffie of een goed boek, begint het lawaai opnieuw. Het piepende geluid en het geschreeuw lijken constant aanwezig te zijn. Hij overweegt zelfs om geluiddichte ramen te plaatsen, hoewel dat als een extreme maatregel voelt. Dit is immers zijn huis en zijn tuin, en ook hij heeft recht op rust, toch?
Hij denkt erover om met de andere buren te praten, want hij kan zich niet voorstellen dat hij de enige is die zich stoort aan de situatie. Misschien kunnen ze samen een manier bedenken om Joris en Sophie te overtuigen wat meer rekening met de buren te houden. En als dat niet werkt, zal hij misschien opnieuw bij hen moeten aankloppen voor een oplossing.
Totdat er een oplossing komt, ploetert Bart door de dagen. De schommel blijft piepen en kraken, en de kinderen spelen vrolijk verder. Zijn eerder zo rustige tuin is niet meer de oase die het eens was, en dat doet pijn. Hij houdt hoop op betere tijden en, wie weet, wat meer stilte.