Willem, een 62-jarige gepensioneerde uit een klein dorp, ligt al weken te piekeren. Zijn buurman, met wie hij altijd prima kan opschieten, wil de oude tuinafscheiding tussen hun achtertuinen vervangen. Wat op papier een simpel klusje lijkt, voelt voor Willem ineens als een lastig vraagstuk.
Hij woont al zo’n twintig jaar in zijn bescheiden rijtjeswoning met een kleine achtertuin. Dat huis is het resultaat van jaren buffelen. “Toen mijn vrouw en ik hier kwamen wonen, was dat echt een droom. Ons eigen stekkie, een rustige buurt en fijne mensen om ons heen,” zegt Willem.
Maar de tijd heeft niet stilgestaan. Sinds het overlijden van zijn vrouw voelt hij zich vaker alleen en raakt hij sneller overspoeld door alles wat er bij het onderhoud van een huis komt kijken. Zijn jongere buurman, inmiddels vader van een groeiend gezin, heeft logischerwijs andere dingen aan zijn hoofd. “Hij werkt hard en is continu bezig om het huis en de tuin op orde te maken. Met kleine kinderen wil je dat alles veilig en strak is,” vertelt Willem.
De gezamenlijke schutting staat er beroerd bij: losse planken, rotte delen, hier en daar scheefgezakt. “Onlangs stelde mijn buurman voor om te gaan voor een nieuwe, duurzame schutting van composiet. Ziet er strak uit en gaat lang mee, dus ik snap het idee. Maar toen ik hoorde wat het moest kosten, sloeg de schrik me om het hart,” geeft Willem toe.
Geldzorgen en emotionele druk
“Ik moet rondkomen van mijn pensioen, en met alles wat duurder wordt, kan ik dit soort grote uitgaven niet dragen.” De prijs voor de nieuwe schutting loopt in de duizenden euro’s, en dat is voor Willem onhaalbaar. “Ik heb altijd hard gewerkt, maar het pensioen is mager en de rekeningen blijven stijgen. Elke euro moet ik omdraaien,” legt hij uit.
Willem zit daardoor in een lastige spagaat. Hij wil het goede contact met zijn buurman behouden, maar meebetalen lukt gewoon niet. “Ik heb geprobeerd uit te leggen dat het financieel niet kan, maar het leek niet helemaal binnen te komen. Hij is zo bezig met zijn plannen dat hij misschien niet ziet hoe anders mijn situatie is,” zegt Willem.
Daarbovenop voelt hij ook sociale druk. Je wilt geen lastige buur zijn, maar je moet ook je grenzen bewaken. “Ik twijfel zelfs of ik moet voorstellen dat hij het dan maar volledig betaalt als hij het zo graag wil. Alleen voelt dat ook ongemakkelijk, alsof ik iemand tot last ben.”
Het hele gedoe hakt er niet alleen financieel in, maar ook emotioneel. Willem voelt zich soms opgesloten en machteloos in zijn eigen huis. “Vroeger besprak ik dit soort dingen met mijn vrouw. Zij had altijd nuchter advies. Nu mis ik dat enorm,” deelt hij.
Toch probeert hij hoop te houden. “Misschien kunnen we het anders aanpakken: alleen de ergste stukken vervangen, of een goedkopere oplossing zoeken. Ik kijk wel of ik ergens nog wat kan besparen, maar het blijft een puzzel,” zegt hij met een zucht. “Ik wil gewoon dat we iets vinden waar we allebei achter staan.”
Wat Willem meemaakt, staat niet op zichzelf. Veel ouderen lopen tegen dit soort situaties aan. Het laat zien hoe belangrijk het is om open te praten en rekening te houden met elkaars omstandigheden. “Uiteindelijk wil je gewoon prettig wonen, zonder dat het je financieel of emotioneel sloopt,” besluit Willem. Daarmee laat hij zien dat hij, ondanks alles, blijft hopen op een rustige en eerlijke uitkomst.
