Al drie jaar lang wacht Carla, een alleenstaande moeder met drie kinderen, op een sociale huurwoning. Ze voelt zich verloren terwijl haar hoop op een veilige plek voor haar gezin langzaam wegebt. In die tijd heeft ze continu moeten verhuizen: van tijdelijk verblijf bij vrienden tot leven in een caravan. Er lijkt geen einde te komen aan haar uitzichtloze situatie.
Dan gebeurt er iets onverwachts. Een groot gezin uit Eritrea, met twaalf kinderen, krijgt ineens niet één, maar zelfs twee woningen! Carla, die al jaren op een wachtlijst staat, voelt zich bedrogen en in de steek gelaten door een systeem dat andere prioriteiten lijkt te hebben. Ze vraagt zich af: wat is er aan de hand met ons land?
Er worden diverse excuses aangeboden, variërend van urgentiecriteria tot wettelijke verplichtingen. Maar is het niet vreemd dat mensen die hier hun leven lang bijdragen, over het hoofd worden gezien? Carla’s situatie belicht een dieper probleem in onze beleidsvoering. Waarom lijkt ons opvangsysteem te falen bij binnenlandse problemen, maar wel te functioneren als het gaat om internationale kwesties?
Voor velen voelt dit aan als een klap in het gezicht. Alsof je in je eigen land niet wordt gezien. Alsof jouw problemen minder belangrijk zijn omdat je hier geboren bent. Welke boodschap geven we hiermee aan mensen die dagelijks vechten om te overleven in een land waarop ze ooit trots waren?
Natuurlijk heeft een gezin met twaalf kinderen ook hulp nodig. Maar wat zegt het over ons als we onze eigen burgers aan hun lot overlaten? Moet Carla werkelijk met haar kinderen blijven verhuizen van de ene noodoplossing naar de andere, terwijl ze in de gemeenschap blijft hopen op een uitkomst?
Dit is het moment om het gesprek te openen. Onze prioriteiten moeten opnieuw worden bepaald. We kunnen de tekorten op de woningmarkt niet langer als excuus gebruiken. We moeten ons afvragen: willen we onze eigen mensen in de kou laten staan voor een goed imago naar buiten? Of zijn er alternatieven die eerlijkheid waarborgen voor iedereen?
Als de overheid snel woningen kan vrijmaken voor een groot gezin, waarom kon er in drie jaar geen oplossing worden gevonden voor iemand als Carla? Moeten we niet kritischer kijken naar onze toewijzingscriteria?
Wat zou jij doen als je in Carla’s plaats was? Vind je dat de huidige verdeling van woningen eerlijk is, of zou je andere keuzes maken? We horen graag jouw ideeën en mogelijke oplossingen die zowel migranten als de lokale bevolking ten goede komen.
