Soms moet iemand met de billen bloot en dingen uitspreken die anderen voor zichzelf houden. Vandaag ben ik diegene. Ik ben Chantal, 32 jaar oud, moeder van twee kleintjes, en ik heb spijt. Echte, pijnlijke, ondraaglijke spijt.
Mijn vijfjarige dochter is lief, slim en nieuwsgierig. Maar mijn zoontje van twee? Hij is als een orkaan. Schreeuwen, dingen gooien, bijten en huilen — dat is mijn dagelijkse achtergrondgeluid. Geen stopknop, geen pauze.
Vroeger dacht ik dat kinderen een groot geschenk waren. Mooie gedachte, totdat je 32 bent, uitgeput, overgespuugd en voor de derde keer deze week huilend onder de douche staat. Zonder shampoo, want die had ik niet gekocht.
Mijn man werkt halve dagen. Hij zegt: “Het is voor ons gezin.” Maar in alle eerlijkheid? Hij zit rustig op kantoor, met koffie en een comfortabele stoel. Ik zit midden in de chaos, met vlekken overal en een peuter die boven op me klimt.
Zestien uur per dag ben ik bezig met moeder zijn. Voeden, luiers, schoenen strikken, bekers vinden, ruzietjes oplossen, afwassen, en weer luiers. Met wat geluk kan ik snel douchen voordat de wijn op tafel staat.
Ik mis mijn oude zelf
Er was ooit een tijd dat ik volop genoot van het leven. Ik bedoel: écht genoot. Avonden uit met vriendinnen, spontane weekendjes weg, gewoon op de bank zitten zonder dat iemand aan je oren trekt of je telefoon pakt om in het toilet te gooien.
Ik had dromen. Plannen. Nu heb ik kruimels in mijn beha en snot van mijn peuter op mijn trui. Elke minuut word ik geleefd. Ik heb geen lichaam meer, alleen armen om te tillen en benen om achter klein grut aan te rennen.
Mensen zeggen: “Geniet ervan, het vliegt voorbij.” Maar wat als ik het niet leuk vind? Wat als ik liever een leven had zonder kinderen, met vrijheid, stilte, eigen gedachten en rustige ochtenden met warme koffie?
Ze zeiden dat kinderen je leven zouden verrijken. Maar niemand vertelde dat ze ook je tijd, energie, relatie en identiteit in beslag nemen. Soms voel ik me meer een gevangene dan een moeder. Meer moe dan liefdevol.
Ik hou van mijn kinderen, dat staat buiten kijf. Maar liefde betekent niet altijd gelukkig zijn. Je kunt van iemand houden en toch verlangen naar een ander leven. Een leven dat ik niet meer kan terughalen. Dat doet echt pijn.
De moeder die ik nooit wilde zijn
Ik was degene die altijd riep: “Ik word nooit een moeder die klaagt.” Maar hier sta ik dan. Klappend op de kinderboerderij, terwijl ik droom van rust, zon, wijn en een gesprek waar niemand huilt of onderbreekt.
Ik ben boos op een maatschappij die moeders romantiseert en vervolgens laat verdrinken in vermoeidheid en schuld. Moederschap is geen sprookje. Het is werk, elke dag, zonder pauze, zonder erkenning en zonder beloning.
Mijn man zegt weleens: “Je hebt toch gekozen voor kinderen?” Ja, dat klopt. Ik koos ervoor, maar wist niet dat ik tekende voor zelfverlies, mentale druk en constante uitputting. Niemand had me voorbereid.
Durf ik het te zeggen? Ik zou mijn kindvrije leven zo weer omarmen. Niet omdat ik mijn kinderen niet leuk vind, maar omdat ik mezelf kwijt ben geraakt. Ik besta nog wel, maar diep begraven onder speelgoed en schuldgevoel.
Soms denk ik: wat als ik het niet meer wil? Niet het moederschap zelf, maar deze ondoenlijke versie ervan. Een leven zonder hulp, zonder pauze, zonder ruimte voor wie ik was en wie ik wil zijn.
Wat denk jij?
Ben ik een monster omdat ik dit durf te zeggen? Of juist dapper omdat ik eerlijker ben dan de meeste ouders? Hoeveel vrouwen voelen dit vanbinnen, maar zwijgen erover? Hoeveel moeders huilen zichzelf in slaap en zeggen overdag: “Alles gaat top”?
Ik weet dat ik van hen houd. Dat staat niet ter discussie. Het probleem is dat liefde niet altijd genoeg is als je jezelf moet opofferen tot er niets meer van jezelf overblijft. En daar spreek ik openlijk over.
Mogelijk ben ik egoïstisch. Wellicht ben ik moedig. Maar één ding weet ik zeker: het uitspreken van spijt is geen haat. Het is de wens naar balans, erkenning en ruimte voor het individu achter het moederschap.
