Vijf jaar geleden leerde ik Tom kennen en begon ik met hem te daten. Meteen voelde het vertrouwd en goed. Hij was niet alleen charmant en attent, maar leek ook een uniek inzicht in mij te hebben dat ik nog nooit eerder had ervaren. Onze relatie was stabiel, en we praatten openlijk over onze toekomst en dromen. Toch was er altijd een onderwerp dat als een schaduw over onze gesprekken hing: trouwen.
Trouwen stond nooit bovenaan mijn verlanglijstje. Het idee van een grote ceremonie, een witte bruidsjurk en traditionele ringen voelde altijd vreemd voor mij. Ik geloofde niet dat een document onze liefde sterker of hechter zou maken. Wat wij samen hadden, vond ik ruimschoots genoeg. We leefden samen onder één dak, en ik voelde me compleet met Tom. Maar hij zag dat anders.
Voor Tom was trouwen iets wat hij altijd al wilde. Het was voor hem dé manier om onze liefde te bekrachtigen en een symbool van stabiliteit. In het begin dacht ik dat we een compromis konden vinden en dat hij uiteindelijk zou begrijpen dat trouwen niet essentieel was voor een waardevolle relatie. Maar naarmate de tijd verstreek, vroeg hij steeds vaker: “Wanneer gaan we trouwen?”
Ik heb altijd eerlijk tegen hem gezegd dat ik geen drang voelde om te trouwen. Mijn liefde voor hem was oprecht, en ik verlangde een toekomst met hem zonder de druk van een huwelijk. Tijdens een van onze gesprekken over dit onderwerp sloeg de stemming plotseling om. Hij was duidelijk gefrustreerd en zei recht voor z’n raap: “Als je niet met me wilt trouwen, weet ik niet of we verder kunnen gaan.”
Verken meer op de volgende pagina
