Een eigen tuin hebben klinkt voor velen ideaal: een plekje groen waar je zelf de baas bent. Maar voor Astrid, die 61 is, bleek dat haar tuin niet altijd het toevluchtsoord is waar ze op had gehoopt. De continue stroom bladeren van de boom van de buren zorgt voor veel frustratie. Elk najaar lijkt haar tuin meer op een bedekt stuk bosgrond door alle bladeren die zich over haar bloemperken, terras en zelfs in haar vijver verspreiden. Ondanks dat ze herhaaldelijk vriendelijk heeft gevraagd of de buren de boom willen snoeien, gebeurt er niets.
Astrid houdt al jaren van tuinieren. Ze geniet ervan om haar bloemen te verzorgen en ontspannen een boek te lezen op haar terras. Maar sinds de boom van de buren de lucht in schiet, is het onderhoud van haar tuin een grotere klus geworden. Elke dag veegt ze door haar tuin om bladeren op te ruimen en haar vijver schoon te houden. Het voelt als een eindeloze taak; zodra de wind opsteekt, vallen er weer bladeren neer die haar netjes verzorgde tuin bedekken.
Ze vroeg de buren netjes of ze de boom konden snoeien. “Het is een mooie boom, dat zie ik ook wel,” vertelt Astrid. “Maar ik krijg al die bladeren erbij.” Echter, haar buren nemen haar klachten niet serieus. “Bladeren horen nu eenmaal bij de herfst,” was hun antwoord, gevolgd door de opmerking dat een beetje natuur geen kwaad kan.
Overdenkingen en Problemen Oplossen
Na wekenlang bladeren ruimen en vruchteloze pogingen om haar buren te overtuigen, begint Astrid de situatie zwaarder te vinden. Ze waardeert de schoonheid en waarde van bomen, maar realiseert zich ook hoeveel tijd het kost om haar tuin bij te houden. De extra taken door de boom van de buren worden steeds belastender. “Ik wil niet elk weekend bezig zijn met vegen,” zegt ze geïrriteerd. “Dit is mijn tuin, geen composthoop voor hun boomresten.”
Ze overweegt nu om een officiële klacht in te dienen of misschien een mediatie te proberen, evenals het onderwerp aankaarten bij een buurtvergadering, in de hoop dat haar buren uiteindelijk inzien hoe serieus het is. Maar ze twijfelt of dit de juiste weg is, bang dat het de burenrelatie kan verslechteren.
Astrid wil liever geen ruzie met haar buren, maar heeft ook recht op een zorgeloze tuin. Dat maakt het een lastig dilemma. Ze voelt zich verscheurd tussen haar liefde voor de natuur en haar frustratie over het constante opruimen. Elke keer dat ze de bladeren opruimt en de wind er weer een paar naar beneden laat dwarrelen, denkt ze: waarom is het zo moeilijk om rekening met elkaar te houden?
Ze overweegt of ze misschien opnieuw met de buren kan praten om samen een oplossing te vinden, of ze uitnodigen om een keertje mee te helpen met het bladeren vegen. Want uiteindelijk wil ze gewoon rustig van haar tuin kunnen genieten zonder steeds bezig te zijn met de natuur. Voor nu blijft Astrid hopen op een verandering – ofwel in het gedrag van haar buren, of misschien van de windrichting.
