Een eigen tuin klinkt voor velen als het ultieme genot: een plek waar je zelf alles kan bepalen. Maar voor de 61-jarige Astrid bleek haar tuin niet altijd het rustpunt waar ze op had gehoopt. De boom van haar buren zorgt voor een grote hoeveelheid bladeren die constant in haar tuin terechtkomen, wat de nodige frictie oplevert. Elke herfst is haar tuin meer een tapijt van bladeren, verspreid over haar bloemperken, terras en zelfs in haar vijver. Ze heeft al vaker beleefd gevraagd aan haar buren om de boom te snoeien, maar krijgt daar geen gehoor.
Astrid is al jarenlang een liefhebber van haar tuin. Ze geniet ervan om haar bloemen te verzorgen en op haar terras rustig een boek te lezen. Maar sinds de boom van de buren steeds verder omhoog groeit, is het bijhouden van de tuin een grotere uitdaging geworden. Dagelijks is ze in de weer met bezem en hark om de bladeren op te ruimen en haar vijver schoon te houden. Toch lijkt het een eindeloze taak; zodra de wind waait, dwarrelen er weer nieuwe bladeren neer die haar keurig verzorgde tuin bedekken.
Ze vroeg haar buren vriendelijk of ze de boom wilden snoeien. “Het is een prachtige boom, dat snap ik,” vertelt Astrid. “Maar ik krijg al die bladeren steeds over me heen.” Helaas nemen haar buren haar bezwaren niet serieus. “Bladeren horen nou eenmaal bij de herfst,” was hun reactie, gevolgd door de opmerking dat een beetje natuur niemand kwaad doet.
Oplossingen Overwegen
Na weken van bladeren vegen en vruchteloze gesprekken met haar buren raakt Astrid steeds meer gefrustreerd. Ze houdt van bomen om hun schoonheid en functie, maar ziet ook hoeveel moeite het kost om haar tuin netjes te houden. De extra lasten door de boom van haar buren beginnen steeds zwaarder te wegen. “Ik wil niet elk weekend bezig zijn met vegen,” zegt ze geïrriteerd. “Dit is mijn tuin, geen composthoop voor hun bladeren.”
Ze overweegt nu om een officiële klacht in te dienen of misschien een bemiddelaar in te schakelen, en het onderwerp ter sprake te brengen tijdens een buurtvergadering, in de hoop dat haar buren de ernst van de situatie inziet. Tegelijkertijd twijfelt ze of dit de beste stap is, omdat ze bang is dat de relaties met de buren daardoor alleen maar verslechteren.
Astrid wil helemaal geen conflict met haar buren, maar ze heeft ook recht op een zorgeloze genietbare tuin. Het is een lastig dilemma. Ze voelt een botsing tussen haar liefde voor de natuur en haar frustratie over het constante opruimen. Elke keer als ze de bladeren opruimt en de wind opnieuw bladeren laat vallen, vraagt ze zich af: waarom is het zo moeilijk om rekening met elkaar te houden?
Ze overweegt of ze misschien opnieuw met haar buren moet praten om samen een oplossing te vinden, of hen uit moet nodigen om een keer te helpen met het opruimen. Ze wil uiteindelijk gewoon genieten van haar tuin zonder voortdurend achter de natuur aan te moeten. Voor nu blijft Astrid hopen op verandering – of van haar buren, of misschien van de windrichting.
