Je eigen tuin bezitten klinkt voor velen als het ultieme droombeeld: een persoonlijk stukje natuur waar je de baas bent. Maar voor Astrid, een vrouw van 61, bleek haar tuin niet altijd de rustige plek die ze voor ogen had. De talloze bladeren die haar tuin inwaaien door de grote boom van de buren veroorzaken namelijk flink wat irritatie. Elke herfst lijkt haar tuin meer op een bladerdek, met bladeren verspreid over haar bloemperken, terras en zelfs in de vijver. Al heeft ze meerdere keren vriendelijk gevraagd of de buren de boom willen bijsnoeien, blijven ze dat negeren.
Astrid is al jaren dol op tuinieren. Ze geniet ervan om haar bloemen te verzorgen en rustig een boekje te lezen op haar terras. Maar sinds de boom naast haar tuin steeds verder de lucht in groeit, is onderhoud een grotere klus geworden. Dagelijks zwaait ze met de bezem om bladeren op te ruimen en de vijver bladvrij te houden. Toch voelt het als dweilen met de kraan open; zodra de wind opsteekt, dwarrelen de bladeren weer naar beneden en bedekken haar keurig verzorgde tuin.
Met een vriendelijke toon vroeg ze de buren of ze de boom konden terugsnoeien. “Het is een mooie boom, zeker,” legt Astrid uit. “Maar ik krijg al die bladeren erbij.” De buren lijken er echter geen boodschap aan te hebben. “Bladeren horen nu eenmaal bij de herfst,” antwoordden ze, met de toevoeging dat een beetje natuur geen kwaad kan.
Denken in Oplossingen
Na weken van zonder resultaat bladeren te ruimen en te proberen de buren te overtuigen, begint Astrid de zaak als een steeds grotere last te ervaren. Ze bewondert bomen vanwege hun schoonheid en waarde, maar ziet ook hoe tijdrovend het is haar tuin netjes te houden. Die extra taken door de boom van de buren zijn steeds meer een belasting. “Ik wil niet mijn hele weekend bezig zijn met vegen,” zegt ze geïrriteerd. “Dit is mijn tuin, geen composthoop voor hun bladeren.”
Astrid overweegt nu om formeel een klacht in te dienen of misschien een bemiddelingsgesprek aan te vragen, en het probleem tijdens een buurtbijeenkomst aan te kaarten, in de hoop dat de buren uiteindelijk begrip tonen voor de situatie. Tegelijkertijd twijfelt ze of dat de juiste stap is, want ze wil niet dat de relatie met de buren eronder lijdt.
Ze wil bovenal geen ruzie met de buren, maar verlangt ook naar een zorgeloze tuinervaring. Het blijft een lastige keuze. Ze voelt zich verscheurd tussen haar liefde voor de natuur en de aanhoudende irritatie van het constant opruimen. Elke keer dat ze bladeren wegveegt en opnieuw ziet vallen, denkt ze: waarom is het zo moeilijk om elkaar een beetje tegemoet te komen?
Misschien, overweegt ze, kan ze toch nog eens met haar buren praten om samen een oplossing te vinden, of hen vragen een keer te helpen met het opruimwerk. Want uiteindelijk wil ze gewoon kunnen genieten van haar tuin zonder continu achter de natuur aan te hoeven hollen. Voor nu blijft Astrid hopen op verandering – of van haar buren, of misschien van de windrichting.
