Dirk werkt al jaren in dezelfde hal en draait wekelijks zijn vaste uren. Hij komt elke ochtend vroeg uit bed, slijt de dag op de werkvloer en keert pas in de late namiddag huiswaarts. Voor hem voelt het als een soort moderne slavernij. Hij snapt niet waarom die 40-urige werkweek nog steeds de standaard is, vooral nu het leven steeds kostbaarder wordt. Ondanks al zijn inspanningen ziet hij weinig vooruitgang in zijn bestaan, en dat voelt frustrerend.
Het voelt ouderwets
Voor Dirk is het werken van 40 uur per week echt een achterhaald ding, iets dat niet meer past in deze tijd. “Het lijkt alsof we met z’n allen nog vastzitten in de tijd van de industriële revolutie,” moppert hij. Hij merkt dat iedereen tegenwoordig te veel tijd aan werk besteedt, waardoor er minder tijd voor andere dingen overblijft. Met alle technologie en automatisering, vraagt hij zich af waarom de werkdagen nog steeds zo lang moeten zijn. Dirk vindt dat de werkdagen flink korter moeten worden, zodat mensen meer ruimte krijgen om echt te leven in plaats van steeds maar te werken.
Te weinig tijd voor jezelf
Dirk’s dag begint om 8 uur en eindigt tegen 5 uur. Daarna zit hij nog even in de auto richting huis. Thuis aangekomen is het vaak al tijd voor avondeten en wat huishoudelijke klusjes. Voordat hij er erg in heeft, is het bijna tijd om naar bed te gaan. “Wat heb je aan die paar schamele uurtjes voor jezelf?” vraagt hij zich af. Hij ervaart dat zijn hele leven om werk draait, met nauwelijks ruimte voor ontspanning of persoonlijke ontwikkeling.
De maand eindigt zonder iets over
Ondanks zijn harde inspanningen houdt Dirk aan het eind van de maand nauwelijks iets over. Zijn salaris lijkt genoeg om de kosten te dekken, maar na de vaste lasten blijft er weinig over. “Het lijkt wel alsof ik alleen maar werk om mijn rekeningen te betalen,” verzucht hij. Hij vraagt zich af waarom hij zo hard ploetert als er uiteindelijk niets overblijft om van te genieten. Luxe vakanties zitten er niet in, en zelfs simpele uitjes zijn zeldzaam geworden.
Geen recht op financiële steun
Wat Dirk ook frustreert, is dat hij net te veel verdient voor toeslagen. “Ze noemen me een modale verdiener, maar ik voel me verre van rijk,” zegt hij cynisch. Hij vindt het lastig te begrijpen dat mensen met een lager inkomen steun kunnen krijgen en soms financieel beter af zijn dan hij. “Ik werk me een slag in de rondte, maar ik merk er niets van,” zegt hij bitter. Voor Dirk klopt het systeem niet en wordt hard werken niet gewaardeerd.
Hoog tijd voor verandering
Voor Dirk is het duidelijk: er moet iets gebeuren. Hij pleit voor kortere werkweken, een eerlijker verdelingssysteem van beloningen, en meer steun voor mensen zoals hij die hard werken maar alsnog niet rondkomen. “Het is gekkenhuis dat je je hele leven moet wegschenken aan werk zonder er echt van te kunnen profiteren,” zegt hij. Hij denkt dat mensen gelukkiger en productiever zouden zijn als ze minder urendagen hadden en meer ruimte voor zichzelf en hun familie. Voor Dirk komt de huidige werkcultuur neer op moderne slavernij en hij vindt dat hier snel een einde aan moet komen.
Wat denk je zelf?
Wat vind jij eigenlijk? Denk je zoals Dirk dat die 40-urige werkweek zijn beste tijd gehad heeft, of vind je dat werken een onmiskenbaar deel van het leven is? Moet de werkweek korter, of is dat niet haalbaar in een tijd waar alles duurder wordt? Deel je gedachten en laten we samen kijken hoe we de balans tussen werk en privé kunnen verbeteren, zodat werken niet voelt als een verplichting voor het leven.
