Marie, 81 jaar oud, woont in haar eentje in een rustig dorpje en voelt zich vaak eenzaam. Ze heeft vier volwassen kinderen die hun eigen leven hebben opgebouwd. Ondanks haar liefde voor hen, merkt ze dat hun telefoontjes zeldzaam zijn en meestal alleen komen als er iets van haar verwacht wordt. “Mijn kinderen bellen alleen als ze iets nodig hebben,” verzucht ze zacht.
Marie heeft haar leven gegeven aan de verzorging van haar gezin. Ze was altijd paraat, of het nu ging om het maken van kleding of het oppassen op haar kleinkinderen. Vroeger was haar huis vol leven, met spelende kinderen en de geur van versgebakken koekjes. Maar die dagen zijn voorbij; haar kinderen zijn uitgezwermd en hebben zelf families gesticht.
Marie begrijpt dat ze drukke agenda’s hebben, maar die sporadische telefoontjes doen haar wel zeer. Ze verlangt naar diepgang in gesprekken, het herbeleven van herinneringen, en het simpele plezier van een praatje waar ze niet alleen als redmiddel wordt gezien. Als ze zelf contact zoekt, krijgt ze vaak korte, haastige reacties, wat haar somber maakt.
Lees het vervolg van dit verdrietige verhaal op de volgende pagina…
