Eva, die nu 23 is, kampt al jaren met de emotionele impact van haar vader die inmiddels 78 is. Het grote leeftijdsverschil heeft veel invloed gehad op hun band.
“Waarom koos hij ervoor om op zo’n leeftijd nog kinderen te krijgen?” vraagt Eva zich vaak geïrriteerd af. Het is voor haar moeilijk te begrijpen dat haar vader, in plaats van in zijn kracht te staan, te maken heeft met de beperkingen die bij zijn leeftijd komen kijken.
Sinds haar jeugd merkt Eva dat haar leven anders is dan dat van haar vrienden. “Andere vaders zijn zoveel levendiger en doen allerlei dingen met hun kinderen. Bij mijn vader gaat dat niet, en dat frustreert me,” zegt ze openhartig.
Eva’s vader kreeg haar pas na zijn 55e, en het voelt vaak alsof hij de energie en dynamiek mist die jongere vaders wel hebben. “Soms ben ik bijna jaloers op vrienden wiens vaders vol leven zitten en altijd plannen maken. Mijn vader heeft dat allang achter zich gelaten.”
De boosheid die Eva voelt, komt vaak voort uit gemis, alsof ze iets bijzonders is misgelopen doordat haar vader ouder is. Waar haar vrienden makkelijk met hun vaders op pad gaan of sporten, loopt Eva tegen zijn fysieke beperkingen aan.
“Soms voelt het eerlijk gezegd oneerlijk aan,” bekent ze. “Alsof mijn jeugd niet compleet was.” Ze begrijpt dat haar vader zo zijn redenen had om haar op latere leeftijd te krijgen, maar het knagende gevoel dat ze iets heeft gemist, blijft.
Bovendien maakt Eva zich zorgen over de toekomst. “Het idee dat er misschien niet veel tijd samen overblijft, maakt me verdrietig. Vooral nu ik zelf ouder word, dringt dat besef steeds meer tot me door.”
De gedachte dat haar vader niet lang meer in haar leven zal zijn, vult haar met verdriet en boosheid. Ze begrijpt nog steeds niet waarom hij op zo’n latere leeftijd ervoor koos om vader te worden, gezien de invloed op haar rol als zijn kind.
Eva’s Toekomstzorgen
Eva’s frustraties komen niet alleen door de beperkte energie van haar vader. Ook merkt ze de beperkingen in de activiteiten die ze samen kunnen ondernemen. “Ik kan niet zomaar met hem op vakantie, of lange wandelingen maken zoals ik zou willen. We moeten altijd rekening houden met zijn beperkingen,” vertelt Eva. Deze beperkingen zijn niet haar keuze, wat soms moeilijk te accepteren is.
Wanneer Eva met vrienden probeert te praten, merkt ze vaak dat ze zich niet volledig kan uiten. “Als ik hoor over de dingen die zij met hun ouders doen, realiseer ik me dat ik daar niet aan kan deelnemen.” Dit voelt pijnlijk, vooral omdat het buiten haar controle ligt. De frustratie maakt haar soms bijna schuldig, alsof ze ondankbaar is voor wat ze wel heeft terwijl ze eigenlijk verlangt naar een normale vader-dochterrelatie.
Eva heeft haar gevoelens lange tijd weggedrukt, maar ze realiseert zich steeds meer dat ze een manier moet vinden om deze situatie te accepteren. Haar vader is er nog steeds en ondanks zijn leeftijd biedt hij liefde en steun. Toch blijft het knagen dat ze meer uit hun band had kunnen halen als hij jonger was.
“Ik wil hem niet afwijzen of ondankbaar overkomen, maar ik moet trouw blijven aan mijn eigen gevoelens,” zegt Eva. De emoties van verdriet en verlies blijven complex en moeilijk te verbergen. Toch wil ze niet dat haar vader ziet hoe diep haar frustraties en pijn gaan. Ze hoopt dat ze uiteindelijk een manier vindt om hiermee om te gaan en de bijzondere vorm die haar leven heeft aangenomen te accepteren.
