Eva is nu 23 en ervaart al jaren de emotionele impact van het feit dat haar vader inmiddels 78 is. Het grote leeftijdsverschil heeft hun band door de jaren heen flink veranderd.
“Ik begrijp niet waarom hij op die hoge leeftijd nog besloot kinderen te krijgen,” zegt Eva met enige irritatie. Voor haar is het lastig dat haar vader niet in de kracht van zijn leven staat, maar eerder met de beperkingen van oudere leeftijd.
Al van jongs af aan merkt Eva dat haar leven anders is dan dat van haar vrienden. “Vaders van anderen lijken zo actief en doen van alles met hun kinderen. Het maakt me gefrustreerd dat mijn vader dat niet kan,” verklaart ze oprecht.
Eva’s vader kreeg haar pas na zijn 55ste, en daardoor lijkt hij soms minder levendig dan jongere vaders. “Ik voel me soms bijna afgunstig op vrienden van wie de vaders vol energie zitten en alles doen. Mijn vader is dat stadium allang voorbij,” zegt ze.
Eva’s boosheid komt grotendeels voort uit een gemis, een gevoel dat ze iets kostbaars mist doordat haar vader al op leeftijd is. Terwijl vrienden makkelijk een weekendje weggaan of sporten met hun vaders, loopt Eva tegen fysieke grenzen aan.
“Soms voelt het oneerlijk,” bekent ze. “Alsof mijn jeugd niet compleet was.” Hoewel ze weet dat er goede redenen waren voor haar vader om op latere leeftijd een kind te krijgen, blijft het gevoel dat een deel van haar jeugd is opgeofferd knagen.
Daarnaast maakt Eva zich zorgen over wat de toekomst brengt. “Het idee dat er misschien niet veel tijd meer samen rest, maakt me verdrietig. Nu ik zelf ouder word, ervaar ik dat besef sterker.”
Het idee dat haar vader er niet eeuwig zal zijn, maakt haar zowel verdrietig als boos. Ze blijft zich afvragen waarom hij ervoor koos zo laat vader te worden, gezien de grote invloed die dat op haar leven heeft gehad.
Ontdek meer op de volgende pagina
