Zorgen over de Toekomst van Eva
Eva’s frustraties draaien niet alleen om de beperkte energie die haar vader kan bieden. Ze voelt zich ook beperkt in wat ze samen kunnen doen. “Ik kan niet zomaar met hem op vakantie, of een lange wandeling maken die ik wil. Altijd moet er rekening worden gehouden met zijn beperkingen,” legt Eva uit. Deze beperkingen zijn niet haar keuze en geven soms een wrange nasmaak.
Als Eva hierover met vrienden probeert te praten, merkt ze vaak dat het moeilijk is om zich volledig te openen. “Als ik hoor wat zij allemaal met hun ouders doen, realiseer ik me dat ik niet mee kan doen.” Dit ervaart ze als pijnlijk, vooral omdat het buiten haar invloedsfeer ligt. De frustratie die hieruit voortkomt voelt bijna als schuldgevoel, alsof ze ondankbaar is voor wat er wel is, terwijl ze simpelweg verlangt naar een normale vader-dochterrelatie.
Eva heeft haar gevoelens lang binnengehouden, maar beseft steeds meer dat ze een manier moet vinden om met de situatie om te gaan. Haar vader is er nog steeds en geeft, ondanks zijn leeftijd, liefde en steun. Toch blijft het idee hangen dat hun relatie meer zou kunnen zijn als hij jonger was geweest.
“Ik wil hem niet tekortdoen of ondankbaar lijken, maar ik moet trouw blijven aan mezelf,” deelt Eva. De gevoelens van verdriet en verlies zijn complex en lastig te plaatsen. Toch wil ze haar vader niet laten merken hoe diep haar frustraties en pijn zitten. Ze realiseert zich dat de situatie haar leven op een unieke manier heeft gevormd en hoopt een manier te vinden om hiermee om te gaan.
