Eva is al jaren aan het worstelen met de emotionele consequenties van het feit dat haar vader inmiddels 78 is. Door het grote leeftijdsverschil tussen hen beiden, is hun relatie in de loop van de tijd flink veranderd.
“Ik snap niet waarom hij er op z’n oude dag nog voor koos om kinderen te krijgen,” zegt Eva enigszins gefrustreerd. Het is voor haar haast onbegrijpelijk dat haar vader, die in plaats van vol in het leven te staan, juist te maken heeft met beperkingen door zijn gevorderde leeftijd.
Van kleins af aan merkte Eva dat haar leven anders was dan dat van veel vrienden. “Vaders van andere kinderen lijken zo energiek en wandelen of spelen volop met hun gezinnen. Het is soms moeilijk te verdragen dat mijn vader dat niet kan,” vertelt ze openhartig.
Eva werd geboren toen haar vader al over de 55 was, en dat maakt dat hij niet dezelfde energie en levenslust heeft als jongere papa’s. “Soms voel ik bijna jaloezie richting vrienden wier vaders overlopen van plannen en volop leven. Mijn vader heeft die periode allang achter zich gelaten.”
Veel van Eva’s boosheid stamt uit het gevoel dat er iets ontbreekt, alsof ze iets bijzonders misloopt doordat haar vader al ouder is. Terwijl vrienden zonder moeite even weggaan met hun vaders of samen sporten, loopt Eva tegen zijn fysieke grenzen aan.
“Soms voelt het oneerlijk,” geeft ze toe. “Alsof mijn kindertijd niet compleet was.” Ondanks dat ze begrijpt dat er voor haar vader destijds goede redenen waren voor het krijgen van kinderen op latere leeftijd, knaagt het gevoel dat ze iets van haar jeugd heeft moeten inleveren.
Eva maakt zich ook zorgen over de toekomst. “De gedachte dat er misschien niet veel tijd over is om samen te zijn, maakt me verdrietig. Vooral nu ik zelf ook ouder word, komt dat besef steeds duidelijker naar boven.”
Het idee dat haar vader niet altijd deel van haar leven zal uitmaken, maakt haar verdrietig en soms ook boos. Het blijft voor haar onbegrijpelijk waarom hij op zo’n late leeftijd besloot vader te worden, gezien de enorme impact op haar leven.
Zorgen over de Toekomst
Eva’s frustraties komen niet alleen door de energie die haar vader niet meer heeft, maar ook door de beperkingen in de activiteiten die ze samen kunnen doen. “Ik kan niet zomaar een trip met hem ondernemen of lange wandelingen maken zoals ik zou willen. We moeten altijd rekening houden met zijn beperkingen,” legt Eva uit. Deze beperkingen zijn niet haar eigen keuze, en dat kan soms wrang zijn.
Als Eva met vrienden hierover praat, heeft ze moeite om helemaal open te zijn. “Als ik ze hoor vertellen over dingen die ze met hun ouders doen, besef ik dat ik er vaak buiten val.” Dit is pijnlijk voor haar, vooral omdat ze er niets aan kan veranderen. De frustratie voelt soms bijna schuldig, alsof ze niet dankbaar is voor wat ze heeft, terwijl ze eigenlijk verlangt naar een gewone vader-dochterband.
Eva heeft haar gevoelens lang niet uitgesproken, maar merkt steeds meer dat ze een manier moet vinden om de situatie te accepteren. Haar vader is er nog steeds en biedt haar, ondanks alles, liefde en steun. Toch blijft de gedachte hangen dat ze meer uit hun relatie had kunnen halen als hij jonger was geweest.
“Ik wil hem niet afschrijven of ondankbaar lijken, maar ik moet eerlijk zijn naar mezelf,” zegt Eva. Het verdriet en het gevoel van gemis zijn complex en lastig te plaatsen. Toch wil ze niet laten merken hoe diep haar frustraties en pijn gaan. Ze beseft dat de situatie haar leven op een unieke manier heeft gevormd en hoopt dat ze uiteindelijk een manier vindt om ermee om te gaan.
