Evelien, 34, heeft een zoontje van zes en was onlangs compleet van slag. Haar kind ging na school mee met een klasgenoot en kreeg daar — echt waar — een koekje aangeboden. En dat terwijl Evelien zorgvuldig had doorgegeven wat hij wel en niet mocht eten. Voor sommigen lijkt dit misschien iets kleins, maar voor haar gaat het niet alleen om gezonde gewoontes, het draait ook om het respecteren van haar manier van opvoeden.
Het begon allemaal met een gewone speelafspraak na school. Zoals ze altijd doet, gaf Evelien een duidelijk lijstje mee aan de ouder bij wie hij zou spelen — in dit geval de moeder van het vriendje. Ze had er goed over nagedacht en helder opgeschreven wat oké was en wat niet. Snoep, koekjes en bepaalde frisdranken stonden er nadrukkelijk op als: liever niet.
Principes in de opvoeding en vertrouwen
Het voorval raakte Evelien dieper dan ze had verwacht, vooral omdat haar verzoek om de eetregels te volgen gewoon werd genegeerd. Toen haar zoon thuis vrolijk vertelde dat hij een koekje had gekregen, schoot haar frustratie omhoog. Hoe kan de moeder van dat vriendje zo makkelijk voorbijgaan aan wat zij als ouder heel duidelijk had gevraagd?
Haar regels zijn geen willekeur. “Ik neem de gezondheid van mijn kind serieus,” vertelt ze. Dat koekje zat vol dingen die ze juist probeert te vermijden. Voor Evelien is voeding een basis voor een goede start. “Een kinderlichaam is kwetsbaar; wat je ze geeft, heeft meteen invloed op hun groei en hoe ze zich voelen,” zegt ze.
Maar het draaide niet alleen om dat ene koekje. Ze had erop vertrouwd dat de moeder haar verzoek zou respecteren. Het gaat haar net zo goed om het principe: “Als ik vraag om iets niet te doen, wil ik dat je dat serieus neemt.” Voor haar voelt het alsof dat vertrouwen nu een deuk heeft opgelopen.
Steeds opnieuw vraagt ze zich af hoe zulke duidelijke afspraken aan de kant geschoven kunnen worden. “Als ik aangeef wat mijn kind wel en niet mag, is het toch niet ingewikkeld om je daaraan te houden?” Haar boosheid komt vooral voort uit het idee dat haar keuzes als ouder zomaar zijn genegeerd. “Het is echt meer dan dat koekje,” benadrukt ze. “Het gaat erom dat iemand denkt beter te weten wat goed is voor mijn kind dan ik.”
Dit alles zet haar aan het denken over hoe andere ouders omgaan met afspraken die ze met elkaar delen. Ze ziet nu duidelijker dat niet iedereen dezelfde prioriteiten heeft als het gaat om bewuste voeding en opvoedprincipes. “Ik wil niet overkomen als een overdreven strenge ouder, maar ik sta voor iets dat voor mij belangrijk is: de gezondheid van mijn kind.”
Voor de toekomst hoopt Evelien op meer begrip en respect van andere ouders. Ze blijft bij haar overtuigingen, ondanks deze ervaring. “Ik snap dat niet iedereen even strikt is. Maar als iemand duidelijk aangeeft wat hun kind wel of niet mag, dan hoort dat gewoon nageleefd te worden,” verzucht ze.
Evelien droomt van een omgeving waarin ouders elkaars keuzes in de opvoeding ondersteunen, ook als die verschillen van je eigen ideeën. “Hoe kunnen we van onze kinderen vragen dat ze respectvol zijn, als we dat zelf niet laten zien?” vraagt ze zich af. Ze hoopt dat haar verhaal anderen prikkelt om bewuster om te gaan met de beslissingen die je voor andermans kind neemt.
