In het dagelijks leven van de familie El-Hassan stapelen de uitdagingen zich op. Ze moeten elke cent omdraaien en telkens creatief zijn met hun beperkte middelen. Omar, 35, en zijn vrouw Layla, 33, delen een eenvoudig appartement met hun vierjarige dochter Yasmin. Wat voor anderen gewoon is—zoals een ijsje kopen of een dag in het park doorbrengen—is voor hen een luxe die ze zich moeilijk kunnen veroorloven.
“Het is moeilijk om steeds nee te zeggen,” zucht Layla, terwijl ze naar de grond kijkt. Ze worstelt om haar emoties onder controle te houden. “Hoe leg je een kind van vier uit dat een ijsje te duur is of dat een uitstapje naar de speeltuin niet zomaar kan?”
Layla probeert positief te blijven, ondanks de constante druk die ze voelt. “Yasmine is nog klein, maar ze merkt onze zorgen. Soms vraagt ze waarom we niet op vakantie gaan zoals haar vriendjes van de crèche. Ik wil haar een leuke jeugd geven, maar de stress neemt alleen maar toe, wat kan je dan doen?”
Omar, die voorheen als elektricien in Syrië werkte, wil niets liever dan zijn gezin een betere toekomst bieden door te werken. “Men denkt dat het makkelijk is,” zegt hij met een geforceerde glimlach. “Maar zonder de taal goed te spreken en zonder ervaring hier, begin je onderaan.”
Hij heeft zich ingeschreven voor cursussen om zijn taal- en vakvaardigheden te verbeteren, met de hoop op een snelle baan, maar het schiet niet op. “Ik geef mijn best, maar het voelt alsof ik steeds tegen een onzichtbare muur sta. Je wil vooruit, maar er gebeurt niks. Het is frustrerend.”
Hoop voor de toekomst
De familie El-Hassan balanceert voortdurend tussen hoop en teleurstelling. Omar’s streven om te werken wordt vaak gedwarsboomd door een systeem dat hen lijkt te belemmeren in plaats van te helpen. “Als je eenmaal een baan vindt, raak je meteen je toeslagen kwijt,” legt hij uit. “Je verdient weliswaar meer, maar je houdt er minder aan over. Hoe kan dat iemand motiveren om vooruit te komen?”
Layla knikt en voelt dat ze als het ware gestraft worden voor hun moeite. “Hoe hard we ook ons best doen, het is nooit genoeg. Elke maand weer is het een uitdaging om de rekeningen te betalen.”
Ondanks de vele obstakels blijven ze dromen van een betere toekomst. Met een sprankeling in haar ogen zegt Layla, “Soms fantaseren we dat we dingen kunnen doen die nu onmogelijk lijken. Zoals een taart bakken met Yasmine zonder over geld na te denken, of een dagje naar het strand zonder ons druk te maken over de kosten.”
Omar heeft vertrouwen dat die dromen werkelijkheid worden. “Als ik eenmaal werk heb, kunnen we eindelijk zonder zorgen ademhalen,” zegt hij vastberaden.
Wat hem het meest raakt, is hoe vaak mensen hun situatie verkeerd inschatten. “Ze denken dat we liever niet werken, dat we lui zijn. Maar niemand ziet wat er nodig is om uit deze situatie te komen,” legt hij uit.
Met vastberadenheid zegt hij: “We geven niet op. Zolang we perspectief hebben, voor Yasmine en ons gezin, blijven we hopen op een stralende toekomst. Beter tijden komen ongetwijfeld.”
