Stel je voor: elke ochtend springt je kind vrolijk uit bed, klaar voor het ritje naar school. Maar al snel verandert dit in een nachtmerrie. Voor de derde keer achter elkaar is de fatbike van de zoon van Samed gestolen! Dit is niet alleen een financiële klap, maar het raakt ook hun gevoel van veiligheid en vertrouwen.
Samed, een toegewijde vader en een 41-jarige harde werker, heeft al voor de derde keer op rij de vervelende ervaring van fietsdiefstal meegemaakt. Zijn 12-jarige zoon heeft echt die fatbike nodig voor een veilige en tijdige reis naar school. Het zou een vanzelfsprekendheid moeten zijn: een veilige manier om het onderwijs te bereiken. Maar voor hen lijkt het bijna alsof het een luxe is die hun telkens wordt ontnomen.
Wie neemt de verantwoordelijkheid op zich voor deze herhaaldelijke diefstallen? Is het de samenleving dat het normaal vindt dat er gestolen wordt? Of is er een probleem met een rechtssysteem dat te laks reageert op dit soort misdrijven? Hoe kan een jongen zich veilig voelen als zijn fiets steeds maar weer gestolen wordt? Dit is niet zomaar een issue van een kapotte fietsbel; het is een groot onrecht.
Als reactie hierop suggereert iemand misschien dat je een net wat oudere fiets moet aanschaffen die minder opvalt, zodat dieven minder geïnteresseerd zullen zijn. Maar moet je echt genoegen nemen met minder en je kind op een minderwaardige fiets laten rijden vanwege de daden van criminelen? Het idee dat je je normen moet verlagen om aan de verwachtingen van een misdaad te voldoen, is ronduit zorgwekkend.
Samed zit nu vast. De aanschaf van een nieuwe fatbike betekent een flinke uitgave en is financieel gewoon niet meer redelijk. Moet hij zijn zoon laten boeten voor de daden van een stel roekeloze dieven? Moet hij kiezen tussen het welzijn en de veiligheid van zijn kind en het risico op opnieuw verlies?
Het probleem reikt verder dan alleen het transport. Voor de zoon van Samed betekent het ook dat zijn gevoel van veiligheid en rust in het geding komt. Hoe kan een kind zich volledig op school richten als de terugreis hem al zorgen baart door de angst dat er weer iets weg kan zijn?
Wat doet onze gemeenschap eigenlijk tegen diefstallen? Zijn de fietsenstallingen wel voldoende beveiligd? Waarom moeten individuen altijd de dupe zijn van de tekortkomingen van onze samenleving? Waarom krijgen herhaalde slachtoffers zoals Samed niet meer hulp?
Misschien moeten we als maatschappij ons afvragen waarom we dit toestaan. Waarom vatten we het als normaal op dat iets eenvoudigs zoals een fietstochtje naar school zo moeilijk en stressvol kan zijn? Dit zou prioriteit moeten zijn voor iedereen die belang hecht aan veiligheid en welzijn.
Het echte probleem zit dus niet alleen bij Samed en zijn zoon, maar bij iedereen die zich inzet voor een zorgeloze en rechtvaardige levenswijze. Wat zou jij doen als jouw kind in zo’n situatie zou zitten? Hoe kunnen wij samen actie ondernemen om ervoor te zorgen dat dit niet de norm wordt? Laat van je horen en help mee aan een oplossing.
