Als vader die afhankelijk is van een uitkering, was het kopen van een fatbike voor mijn zoon een hele onderneming. Het ging eigenlijk verder dan wat financieel mogelijk was, maar ik wilde graag dat mijn zoon, Hamza, die mooie vrijheid kon ervaren. Langzaam begon ik wekelijks een beetje geld apart te zetten. Daarnaast begon ik lege flessen en blikjes in parken en langs fietspaden te verzamelen voor statiegeld.
Het was niet altijd makkelijk en vaak vermoeiend, maar ik hield vol door te denken aan het blije gezicht van Hamza. Met elke euro die ik verzamelde, kwamen we dichter bij ons doel.
Op een dag hadden we genoeg geld bij elkaar en kochten we samen de fatbike. Hamza was dolgelukkig, en het moment dat we de fiets kochten, was onbetaalbaar. Voor hem was het niet zomaar een cadeau; het was het resultaat van doorzetten en geduld. Hij wist dat die fiets symbool stond voor zijn groeiende zelfstandigheid.
Nieuwe Wetgeving en Zorgen
Maar er is nu iets anders aan de hand. Er gaan geruchten dat de overheid een minimumleeftijd voor fatbike-gebruikers wil invoeren. Dit baart me zorgen, want deze verandering zou Hamza’s vrijheid kunnen beperken. Als ze de wet doorvoeren, moet hij misschien wel met de bus in plaats van op zijn fiets. Het idee dat zijn vrolijke fietstochten zouden kunnen verdwijnen, doet me pijn.
Hamza’s fatbike is veel meer dan een vervoermiddel; het helpt hem zijn zelfstandigheid en verantwoordelijkheidsgevoel te ontwikkelen. Een regel die hier geen ruimte voor biedt, maakt me ongerust. Waarom zou één wet iedereen gelijk behandelen?
Natuurlijk begrijp ik dat veiligheid van groot belang is en dat er ongelukken zijn gebeurd met fatbikes. Maar Hamza is altijd voorzichtig, en we hebben samen de verkeersregels doorlopen. Waarom zouden kinderen zoals hij de dupe moeten worden van de fouten van anderen? Het lijkt alsof er geen ruimte is voor kinderen die wel verantwoord kunnen fietsen.
Onze middelen zijn beperkt, dus hem elke dag met de auto naar school brengen is voor ons geen optie. Het openbaar vervoer is er, maar Hamza geniet van zijn fietstochtjes. Als dat verandert in lange wachttijden op een bus, voelt dat als een beperking van zijn vrijheid.
De regels rondom fatbikes worden steeds strenger, zonder uitzonderingen of vertrouwen in de ouders. Hamza heeft laten zien dat hij verantwoordelijkheid aankan. Zulke initiatieven zouden ondersteund moeten worden. Het is frustrerend om te zien dat regels deze waarden in de weg kunnen staan.
Uiteindelijk wil ik mijn kinderen meer meegeven dan simpele regels: het maken van eigen keuzes, respect voor elkaar en echte verantwoordelijkheden. De overheid zou ouders het vertrouwen moeten geven dat we weten wat goed is voor onze kinderen.
Deze mogelijke wetswijzigingen laten me nadenken over hoe de maatschappij jongeren soms beperkt. Beleid zou verder moeten kijken dan alleen regels en juist kansen moeten scheppen voor de persoonlijke groei van verantwoordelijke kinderen.
