“Dit is een restaurant, geen speeltuin,” zegt Jan, 51 jaar, met een mix van trots en irritatie. De zaak loopt als een trein, de keuken staat continu aan, maar één ding begon hem steeds meer te storen: schreeuwende kinderen tussen de eters.
In alle rust eten lukt haast niet meer
Al vijftien jaar houdt Jan een restaurant draaiende in het centrum van een middelgrote stad. Zijn idee is simpel: goed eten, mooie wijnen en een relaxte vibe. Die rust raakte echter steeds vaker zoek door jonge gezinnen. “Kids die door de zaak crossen, krijsen of met friet smijten – dat past hier niet,” legt hij uit. “Mijn gasten willen van hun diner genieten, niet van een kind dat onder je tafel heen kruipt.”
Een opmerkelijke keuze
Na maanden van ergernis hakte Jan de knoop door: vanaf 19.00 uur zijn kinderen niet meer welkom. Overdag en vroeg in de avond kan iedereen terecht, maar zodra het echte diner begint, is het volwassenen-tijd. “Ik wil dat mensen rustig kunnen eten, praten en genieten. Met gegil op de achtergrond werkt dat gewoon niet.”
Geen hap-slik-weg, maar een zaak met klasse
Volgens Jan is zijn restaurant niet de plek voor drukke gezinnen. “Ik heb respect voor ouders, maar je zit tijdens een diner niet te wachten op een halve crèche. Er zijn genoeg familierestaurants waar kinderen superwelkom zijn. Hier draait het om sfeer, niet om patat en kleurplaten.”
Hij benadrukt dat het niks met kinderhaat te maken heeft. “Ik heb zelf kleinkinderen, ik weet hoe levendig ze kunnen zijn. Maar er is een tijd en een plek voor alles. Na 19.00 uur kies ik voor rust.”
De reacties lopen uiteen
Het besluit zorgde meteen voor veel commentaar. Sommigen prijzen Jan om zijn lef. Op social media schrijven klanten dat het een verademing is. “Eindelijk weer ongestoord kunnen eten,” reageert iemand. Een vaste gast zegt: “Je betaalt voor kwaliteit, niet voor herrie.”
Er is ook de nodige woede. “Wat een kinderhaat,” schrijft een moeder op Facebook. “Alsof kinderen niet bij een normaal diner mogen zijn.” Anderen vinden dat Jan mensen uitsluit en spreken van “asociaal onderscheid”.
Jan laat zich niet gek maken
Hij laat zich er niet door van de wijs brengen. “Je kunt het nooit iedereen naar de zin maken. Maar sinds die regel is de sfeer juist verbeterd. Gasten blijven langer hangen, het team is relaxter en het geluidsniveau is eindelijk prettig.”
Voor Jan draait het om respect, niet om uitsluiting. “Als een volwassene te luid is, spreken we die ook aan. Alleen kleine kinderen snappen zo’n correctie vaak nog niet. En het is niet eerlijk om ouders steeds te vragen alles stil te krijgen. Dan kies ik liever voor duidelijkheid.”
Het draait ook om de ervaring
Uit eten gaan is voor veel mensen een beleving, zegt Jan. “Je wilt je even volwassen voelen: mooie borden, goede wijn, een rustige sfeer. Als er dan iemand begint te krijsen, is dat moment weg. De beste chef kan niet opboksen tegen dat geluid.”
Wat vind jij?
Is Jans keuze dapper of juist onredelijk? Moet een restaurant iedereen willen ontvangen, of mag een ondernemer zelf bepalen voor wie zijn zaak bedoeld is?
Voorstanders vinden het logisch: “Niet elke zaak hoeft kindvriendelijk te zijn.” Tegenstanders noemen het discriminerend: “Kinderen horen óók bij het leven – ook na zeven uur.”
Jan zelf blijft ontspannen. “Ik wil gewoon dat mijn gasten zonder stress kunnen eten. Dat is toch niet te veel gevraagd?” zegt hij met een glimlach. “Wie dat snapt, is hier van harte welkom. Alleen wel zonder kinderwagen.”
