Lange carrière, onzekere toekomst
Hans is 66 en overpeinst met gemengde gevoelens zijn uitgebreide carrière in de bouw. Na 45 jaar, waarin hij begon als leerling-timmerman en doorgroeide tot een leidende functie, had hij nooit gedacht dat hij zich op deze leeftijd zorgen zou maken of hij een simpel cafébezoek kan betalen. “Waar heb ik al die jaren voor gezwoegd?” vraagt hij zich af terwijl hij naar de laatste maandrekening kijkt.
Vanaf jonge leeftijd was de bouw zijn passie. Hij werkte graag met zijn handen en hield van dingen creëren. “Hard werken zit me in het bloed,” denkt Hans terug. “De bouw was meer dan een job; het was een essentieel stuk van mijn leven dat ik met volle toewijding beleefde. En nu moet ik nadenken over of ik een drankje kan permitteren.”
Bij zijn pensioen had hij een rustige en zorgeloze periode verwacht, maar de realiteit is anders gebleken. Zijn pensioen schiet tekort om de stijgende kosten bij te benen. “Als ik met vrienden die nog werken praat, voel ik me vaak buitengesloten,” vertelt Hans. “Zij kunnen gaan en staan waar ze willen, terwijl ik op de centen moet letten.”
Hij denkt terug aan de tijd dat hij met collega’s na een drukke werkweek naar de kroeg ging. “Het was een manier om te ontspannen en elkaar beter te leren kennen. Nu lijkt het alsof ik de enige ben die die eenvoudige pleziertjes moet missen.”
Zorgelijke tijden en een sprankje hoop
De feiten zijn hard: de prijzen van eten en drinken zijn de laatste jaren flink gestegen. “Tegenwoordig is een biertje in het café bijna niet betaalbaar. Mijn uitgaven zijn zo hoog geworden dat ik mezelf moet beperken,” legt Hans uit. “Ik had altijd gedacht dat ik, na zoveel jaar hard werken, zou kunnen genieten van mijn oude dag. In plaats daarvan moet ik over elke cent piekeren.”
De frustratie groeit bij Hans, die na al die jaren ploeteren nu moet vechten om rond te komen. “Ik heb altijd geleerd goed met mijn geld om te gaan, maar zelfs dat lijkt niet genoeg. Ik vraag me af: Wat heeft het allemaal opgeleverd? Het voelt alsof ik elke euro moet verantwoorden, zelfs voor een simpele kop koffie.”
Hans voelt zich in de kou gezet door de maatschappij. “Waarom moet ik, na al die jaren dat ik mijn steentje heb bijgedragen, nu zo vechten om rond te komen?” vraagt hij zich af. Het idee dat zijn ervaringsjaren en toewijding niet gewaardeerd worden, maakt hem droevig. “Ik wil niet zomaar een nummer in het pensioenstelsel zijn.”
Toch probeert Hans optimistisch te blijven. Van nature is hij actief en zoekt manieren om zijn situatie te verbeteren. Misschien is een parttime baan mogelijk of kan hij van een hobby wat extra inkomsten genereren. “Thuis zitten niks doen is geen optie, maar het blijft balanceren tussen wat ik kan en wat ik moet doen om het hoofd boven water te houden,” zegt Hans.
Ondanks de uitdagingen blijft Hans hoopvol. Zijn vrienden hebben misschien meer financiële vrijheid, maar hij is trots op zijn jaren van hard werken en zijn toewijding aan zijn vakgebied. “Ik heb veel bereikt met mijn handen, iets waar ik echt trots op ben,” vertelt hij met een glans in zijn ogen. Hij hoopt dat er meer aandacht zal komen voor mensen zoals hij, die hun leven hebben gewijd aan het bouwen van de gemeenschap.
Met die gedachte gaat Hans door met zijn leven, vastberaden er het beste van te maken ondanks de moeilijke tijden. “Misschien drink ik ooit weer een biertje met mijn vrienden. Maar tot die tijd zet ik gewoon thuis koffie en kijk ik hoe ik mijn leven wat leuker kan maken,” eindigt hij met een knipoog en een lach.
